De huurmoordenaar en het innemende pisventje

Door: Richard van Dijke

17 Mei 2013 | Griekenland, Thessaloniki

Dat ze twee decennia terug Joegoslavië met mortieren in stukjes geknipt hebben, heeft nu als gevolg dat ik iedere paar dagen een grens oversteek. Meningen over een land worden op die manier slechts gebaseerd op een beperkte verzameling waarnemingen en ervaringen. Mijn mening over Kroatië is voor een groot deel gevormd door de stad Split, met zijn oude bouwwerken, zuilen en nauwe steegjes. En in die klassieke setting vonden opvoeringen plaats van klassieke toneelstukken in de open lucht, met indrukwekkende licht- en geluidshows. En met traditionele zang en dans op een podium aan de boulevard, ieder avond weer.
En in Bosnië bevond ik mij op een maandagochtend met mijn tentje aan een meer terwijl het bezig was een prachtige dag te worden. Het zijn van die momenten dat je weer eens terugdenkt aan je oude bestaan. Aan het immer terugkerende pijnlijke feit dat het weekend weer voorbij was, aan die rit over grijs asfalt door grijs weer in een grijs bestaan, aan die 40 uren werk die weer voor je lagen. Er was, hoe zal ik het zeggen, toch een lichte voorkeur ontstaan voor de huidige invulling van de maandagochtend.
Bij Montenegro kreeg ik een goed gevoel, mede omdat een marktkoopman mij twee plastic zakken fruit toestopte, en een campingbaas dermate gecharmeerd was van mijn onderneming dat hij me niets berekende voor de overnachting op zijn camping.

Eens houden de snippers Joegoslavië op. En Albanië binnenrijden is een vreemde gewaarwording. Ik reed langs een rivier waarin bomen en struiken stonden en overal wapperden plastic zakken aan de takken. Mensen keken naar me, riepen naar me. Op weg naar een camping verliet ik de hoofdweg en fietste verder over paadjes, langs bruine sloten, hopen afval en houtskoolvuurtjes. Even dacht ik dat ik in Afrika beland was. Des te verwarrender was het om op de bewuste camping aan te komen en ontvangen te worden door een blonde jongedame die verrassend goed Engels sprak. Met ook een erg herkenbaar accent. Deze camping werd gerund door een Nederlands gezin. Ooit hierheen gekomen om ontwikkelingshulp te verlenen vingen ze gaandeweg doorgaande reizigers op en dit resulteerde uiteindelijk in het ontstaan van een camping. Ik was gecharmeerd geraakt van het landschappelijke karakter van de secundaire wegen en besloot die te gaan volgen. Maar dat zette ik snel weer uit mijn hoofd toen ik alleen nog maar bezig was rond enorme gaten in de weg te slalommen die volstonden met water. Links en rechts zag ik ineengestorte industrieën. Het plezier in het fietsen verdween. Ik zocht de hoofdweg op en snelde naar hoofdstad Tirana. Ik kwam terecht in het hostel van het oude baasje Bashkimi. Hij had kamers met drie bedden. Het was wat aan de dure kant maar als ik bereid was de kamer te delen kon het voor de helft van de prijs. Ik ging onmiddellijk akkoord. De kans leek me klein dat andere toeristen dit als zodanig onherkenbare hostel zouden vinden, en ik verheugde me erop deze fraaie kamer voor me alleen te hebben. Maar ik had buiten de lokale bevolking gerekend. Om 21.00 uur stapte er een Albanees binnen. Type huurmoordenaar. Hij rommelde wat, ging gekleed op bed liggen en deed het licht uit. Nog even knipte hij het aan en vroeg of het in orde was dat het licht uitging. Ik pakte mijn hoofdlamp en ging door met waar ik mee bezig was. Een kwartier later kwam een tweede persoon binnen. Type maffiabaas. Hij sprak me aan, streng en traag.
'Who are you?', vroeg hij, alsof ik mij op illegale wijze toegang had verschaft tot zijn ondergrondse domein.
'You.... hhmmm..... like...... Albania?', vervolgde hij.
Ik schoof alle vergelijkingen met Afrika tijdelijk naar de achtergrond en prees het landschap en de bevolking.
'Yes', beaamde hij, 'Albania people always Welcome and Hahaha'.
Hij wisselde wat woorden met Huurmoordenaar, ging liggen en trok een dekentje over zich heen. Had ik eerst mijn knusse eigen kamer, nu voelde het alsof ik in een cel lag. Ik heb nauwelijks geslapen. Om vijf uur stond Huurmoordenaar op en besloot zijn levensverhaal te vertellen aan Maffiabaas. Ik hield de nachtrust voor gezien en vertrok. Er lag zowaar nog een camping op de route, maar daar moest ik wel 130 kilometer voor trappen. Met dit vroege vertrektijdstip was dit misschien wel mogelijk, al had Bashkimi me met handen en voeten duidelijk gemaakt dat er twee zware klimmen op de route lagen. Er heeft heel wat zweet gevloeid die dag, ik heb de Albanese atmosfeer verrijkt met de meest originele Rotterdamse verwensingen, ik zag het op een bepaald moment toen helling nummer 400 zich aandiende helemaal niet meer zitten, maar gaandeweg veranderde er iets en ging ik het als een uitdaging zien om die camping te bereiken. Het onpeilbare terrein van de mentale kracht. Met een laatste krachtsinspanning reed ik een berg over en de laatste kilometers aftellend hobbelde ik over een vlak terrein naar de camping.
Ik heb de camping niet gehaald. Een jongetje rende achter me aan, op zo'n 40 meter afstand, en riep naar me. Ik negeerde hem, maar hij bleef rennen. Ik dacht aan de mogelijkheid dat ik iets verloren had en dat hij me dat wilde teruggeven. Ik draaide me om en reed hem tegemoet. Maar ik had niets verloren. Hij wilde me naar een camping brengen. Die kon ik zelf wel vinden maar ik was bereid te kijken wat er zou gebeuren. En zo rende hij met me mee. Bij een hotelletje hielden we halt. Hij toonde de stukken gras naast en achter het hotel en maakte duidelijk dat ik daar kon kamperen. Het was niet eens een slechte plek, pal aan een meer en toen hij vertelde dat het 4 euro zou kosten schatte ik in dat ik op de camping geen betere deal zou krijgen. Cleo was een eigengereid, innemend jochie. Hij hielp met het opzetten van de tent, nam me mee naar het restaurant van het hotel en vader schonk me een raki in. Alleen Cleo sprak enkele woorden Engels, en hij deed de zaken. Het werd een avond bomvol minimale, moeizame conversatie. Maar dat gaf niet. Het was de ervaring die telde. Het was al vroeg rumoerig de volgende dag. Vissersboten, verkeer, mensen, honden. Om half zeven liep Cleo rond mijn tent. Hij vroeg of ik ontbijt wilde. Ik zei hem dat ik al aan het ontbijten was. Jengelende Albanese muziek klonk inmiddels luid uit de speakers in het hotel. Cleo bleef mijn aandacht trekken. Begon om koekjes te zeuren. Ik staarde naar mijn landkaart maar kon me niet meer concentreren. Cleo bleef zeuren. Mijn toon veranderde. Ik zei hem dat hij moest stoppen en weg moest gaan. Zijn toon veranderde ook.
'Camping ten euro!', riep hij boos. Tsss, pisventje.
Even later kwam ik met een glimlach mijn tent uit. Ook hij was weer in zijn oude rol gestapt. Hij hielp me met het afbreken van de tent en het opzadelen van de fiets. Maar vier euro? Hoe kwam ik daarbij? Tien euro, dat hadden we toch afgesproken? Ik gaf de komediant het equivalent van tien euro, ik had niet kleiner, en vertrok.

Albanië was niet mijn land. Ik vind het leuk om af en toe een aanmoediging te krijgen onderweg of een andere vorm van aandacht. Maar niet van iedereen. De meeste toeristen zullen deze vriendelijkheid waarderen, maar ik vond het vermoeiend om steeds na te gaan waar welke hallo vandaan kwam en deze te beantwoorden. Ik geef de voorkeur aan de eenzaamheid van uitgestrekte natuurgebieden. Ik reed een nauwelijks bewoonde hoek van Griekenland binnen en weg waren het vuil, de mensen en het verkeer. Ik hoorde alleen krekels en het geluid van rubber op asfalt. En terug was mijn humeur.

Ik realiseer me dat dit nog kinderspel was. Hoe zou ik me in India voelen, waar men in drommen om je heen zwermt, waar je ook bent en wat je ook doet. Nu ligt dat land niet op mijn route, ik ga ten noorden van de 'gekte' fietsen, maar het zet het zet me wel aan het denken over andere gebieden. Wat kan ik in Zuidoost-Azië verwachten? Is een toekomstige tocht door Afrika reëel? Of is een mentaliteitsverandering reëel?

Voorlopig laaf ik mij nog even aan de laatste Europese luxe op mijn route. Het zal niet lang meer duren voor ik door de Poort naar het Oosten rijd.

17 Mei 2013 - 09:34

Simone:

Heerlijk om je verhalen te lezen, wel enorm spannend hoor, nou BE SAFE heej :)

17 Mei 2013 - 13:05

Els:

Weer genoten van je prachtig verhaal hoor,zo gauw ik ze binnen heb ga ik er gelijk voor zitten om te lezen die spanning tof joh. Richard het gaat je goed verder.Groetjes

17 Mei 2013 - 13:53

Lawrence:

Ik ben er van overtuigd dat je een geweldig boek kan gaan samenstellen van al je verslagen aan het eind van je reis. Dan ben ik de eerste die het koopt! Hou vol kerel! Lawrence

18 Mei 2013 - 14:04

Bettina Van Der Poel:

hoi rich je schrijft echt geweldig ha ha groetjes van mij en anita

18 Mei 2013 - 16:34

Erik De Boer:

Geweldig, Ries!
Have fun.
Erik

18 Mei 2013 - 22:53

Mariëlle:

He Richard, wat een verhalen! Goed voor een bestseller.
Pas goed op jezelf en hou je taai. :-)

21 Mei 2013 - 09:23

Monica:

Hahaha, mooi verhaal weer :D

26 Mei 2013 - 09:11

Sander:

Hi Richard,
Leuke episode heb ik weer gelezen. Mooie ervaring van diverse aard. Geniet ervan en succes verder naar het oosten.....

27 Mei 2013 - 14:04

Anita:

Hoi Richard,

Het heeft even geduurd, maar ik heb nu dan toch even je nieuwe verhaal gelezen.

Ik ben zelf aan het verhuizen ('k ga met mijn vriend samenwonen) en daar komen heel wat acties bij kijken.
Een goed moment om te bedenken, dat al jouw spullen nu op 1 fiets passen. Dat helpt me vast bij het weggooien van overbodige zaken. :-)

Grappig je overpeinzingen van de nu zo anders verlopende maandagochtenden te lezen en leuk, dat mensen je in ruil voor je verhaal dingen toestoppen. Ik houd van dat soort spontane acties. Die geven je energie!
Jammer van de minder prettige mensen waar je tegenop botst.
En zo'n 4/10 euro ventje ..... ben benieuwd wat er nog van hem worden zal! Maarja, als je zijn acties vergelijkt met die van de echte misdadigers ....
Ook goed te lezen, dat je op hele mooie plekjes komt!!! Ik ga de foto's zo gelijk ook ff bekijken.

Succes met de voortzetting van je reis.
'k Hoop snel weer wat nieuws te kunnen lezen en bekijken.

Groetjes,

Anita

P.S. Een vriend van mij gaat vaak naar India, omdat ie daar goed kan relaxen.
Maar .... ik snap je heel goed, als je zegt, dat het beeld van een overvloed aan mensen om je heen -
je niet aantrekt!

30 Mei 2013 - 09:18

Mel Anie:

Heerlijk lezen weer over de fietsavonturen van je
Je kan ze ooit nog als boek uitbrengen!

01 Juni 2013 - 17:17

Joris:

Albanezen lijken me lastige mensen/scherpe onderhandelaars maar dat zal je vast meer tegenkomen!
Leuk om te lezen allemaal.

03 Juni 2013 - 13:05

Cinni:

Volledig genezen van mijn plan ooit nog eens naar India te fietsen. Dankjewel Richard!

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

<< Vorige Verslag Volgende Verslag >>

Actief sinds	16 Feb. 2013
Verslag gelezen:	1454
Totaal aantal bezoekers	313647

Actief sinds

16 Feb. 2013

Verslag gelezen:

1454

Totaal aantal bezoekers

313647