Laos Challenge 2013
Door: Richard van Dijke
Blijf op de hoogte en volg Richard
26 Oktober 2013 | Laos, Luang Prabang
En ik had zo'n leuk plan. Relaxen in Chengdu en in tien dagen naar het zuidelijker gelegen Dali fietsen. Bijkomen en ondertussen mijn visum met een maand verlengen en dan langzaam verder zuidwaarts rijden naar Laos, eventueel via een omweg als ik erg ruim in mijn tijd zat. Ik had juist mijn vorige blog-episode geschreven toen een Zweedse fietser mij vertelde dat de verlenging van een Chinees visum uiterlijk een week voor het verlopen ervan plaats moet vinden. Ik checkte die informatie op het internet en tot mijn schrik klopte het. Die Chinese rekels hadden dus toch nog een naar regeltje dat ik niet kende. Ik was al ruim twee weken onderweg dus mijn visum moest binnen een week alweer verlengd worden. Mijn plan viel in het water. Dali zou ik nooit halen in een week. En ik had Dali als tussenstop uitgekozen om mijn visum te verlengen; de reden om naar Dali te gaan verviel bij deze. Op de route lag nog Kunming. Daar kon ik mijn visum verlengen maar daar zou het een week duren. De stad Leshan bleef over. Maar daar zou ik na ruim een dag fietsen al aankomen, en ik zou enkele dagen moeten wachten tot de feestdagen voorbij waren. Ik zou me in een officiëel hotel moeten laten registreren en het verlengen zou dan nog een dag of twee duren. En er hangt natuurlijk een prijskaartje aan zo'n verlenging (en aan het verblijf in een officiëel hotel). Ik was het allemaal kotsbeu. Ik wilde fietsen, maar in plaats daarvan was er weer een dag of vijf oponthoud. En dat terwijl ik van die maand verlenging eigenlijk maar één of twee weken nodig had. Er kwam een duivelse gedachte in mij op. Laat ze barsten met die verlenging. Ik sloeg aan het rekenen. Laos lag op 1800 km. Ik had 14,5 dag om dat te halen. Ik zag dat de route niet bepaald vlak was. Normaal reed ik in de bergen zo'n 80 km per dag. Dat zouden er nu dik 120 moeten worden. Het was een belachelijk plan, maar wel enorm aantrekkelijk. Ik was bevriend geraakt met de Poolse fietser Bartek en legde hem het plan voor. Hij liet een grafische weergave zien van het terrein dat me te wachten stond. De eerste paar honderd km zouden vlak zijn, daar zou ik een reserve kunnen opbouwen. Het restant van het traject was loeizwaar. Aan het eind van de dag verwierp ik het plan. Het was volkomen absurd. Maar de volgende dag pakte ik het weer op. Ik wilde fietsen en ik kon het krijgen ook. Het was simpelweg te aantrekkelijk en het alternatief, dagenlang in de wachtstand, onacceptabel. Ik rekende verder. Als ik nu mijn dagen eens verlengde. Starten met fietsen zodra het licht werd, pauzes kort houden, doorfietsen totdat het donker werd. In theorie was het mogelijk. Dat was voor mij voldoende. Er mocht niet veel mis gaan, het was een krap schema, maar ik wist dat ik het ging doen. Het was een fantastische uitdaging en ik was tot in mijn tenen gemotiveerd. Dus bereidde ik me in korte tijd voor op een monstertocht die mijn Kazachstaanse steppedoorkruising naar de kroon zou steken en zette daarna de wekker die al na een uur of vijf af zou gaan. Een impressie:
Dag 1
Eigenlijk had ik geen idee hoe laat het normaal gesproken licht werd. Dan sliep ik altijd nog. Dus het was een beetje een gok hoe laat de wekker moest gaan en ik sta dan ook te vroeg buiten in het donker. Ik mag nog even wachten. Ik vertrek in de regen en het kost moeite om de stad uit te komen. Ik stuit op onderhoudswerkzaamheden en afgesloten wegen. Ook neem ik ergens een verkeerde weg, wat me 10 extra kilometers kost. Toch leg ik een uiterst acceptabele afstand af.
Afstand: 170 km. Fietstijd: 9.51. Klim: 693 m.
Dag 2
Het klimmen begint eerder dan verwacht. Ik blijf me verbazen hoe vol het bewoonde China is, zelfs lapjes berm zijn in gebruik als moestuintje. Ik nader de malariazone en trek vanaf nu bij de ochtend- en avondschemering een lange broek en een longsleeve aan. Handen en gezicht smeer ik in.
Afstand: 124 km. Fietstijd: 9.34. Klim: 1691 m.
Dag 3
Mijn voortas raakt een paaltje en mijn wiel kantelt naar rechts. Ik lig op het asfalt. Vlak voor Chengdu was ik tijdens een afdaling al eens gevallen toen ik remde op nat wegdek. Mijn achterwiel met te weinig profiel gleed toen onder me weg. Ik had twee schaafwonden op mijn knie en een lichte pijn aan een rib en arm. Na de huidige val heb ik definitief een licht gekneusde rib die nog dagen aan zal houden en een spierverrekking in de arm die gelukkig snel verdwijnt. Het asfalt verdwijnt ook. Ik klim over stenen en gruis tegen zware hellingen oplopend tot 11%. Soms moet ik duwen. Afdalingen vinden plaats over hetzelfde puin, dus ik maak nauwelijks kilometers. Nooit klom ik zoveel op één dag.
Afstand: 70 km. Fietstijd: 9.19. Klim: 2202 m.
Dag 4
Ik vertrek in de kou. Het wegdek verbetert. Ik rij door gehuchten waar bergvolkeren wonen. Gelukkig nu eens een snelle afdaling, maar ik mag onmiddellijk daarna de verloren hoogtemeters weer goedmaken. Het asfalt verdwijnt weer. Geulen en keien. Er is druk verkeer en naast de weg gaapt een diepe afgrond.
Afstand: 129 km. Fietstijd: 9.45. Klim: 1122 m.
Dag 5
Ik heb het helemaal gehad met al dat stompzinnige getoeter in dit land. Ik zet vanaf nu mijn mp3-speler aan en ontsnap daarmee aan het meeste lawaai. Mijn knie is een pusbende geworden. Ik trek de pleister eraf en geef de wond na anderhalve week frisse lucht. Hij knapt er snel van op. Ik klim 1500 meter en verlies daarna in no time weer al die zwaarbevochten meters.
Afstand: 113 km. Fietstijd: 9.31. Klim: 1597 m.
Dag 6
Een auto rijdt me voorbij en stopt enkele honderden meters voor me. De waarschuwingslichten staan aan en als ik voorbij rijd zie ik dat de bestuurder zijn stoel naar achteren heeft geklapt en even een uiltje knapt. Gewoon op de rechterbaan. Om half tien heb ik al weer 817 meter geklommen. Ik rijd weer de hele dag met muziek op. Ik mis nu de positieve reacties om me heen, maar het getoeter verpest het fietsen zodanig dat ik geen keus heb. De omgeving is monotoon. Maar het grote doel, het halen van de grens, is zo'n sterke motivator dat dat er niet toe doet. Dalingen en stijgingen zijn absurd: van 1600 meter hoogte naar 2400 meter, afdalen naar 800 meter en weer klimmen naar 1200 meter.
Afstand: 129 km. Fietstijd: 9.58. Klim: 1829 m.
Dag 7
Ik weet nog steeds niet waar het misging, maar ik verslaap me. Ik sla het ontbijt over en haal dat later in. Ik hou de pauzes kort en eet minder dan gebruikelijk. Dat merk ik in de namiddag: ik kom energie tekort. Gelukkig is aan het eind van de dag het terrein genadig.
Afstand: 127 km. Fietstijd: 9.36. Klim: 1761 m.
Dag 8
Moeizame start. Zweetaanvallen. Word ik ziek? Nee, ik word niet ziek en dat komt goed uit want er moet geklommen worden. Bij de lunch staan er al weer 1100 hoogtemeters op de teller. Voor de verandering eet ik geen bivakvoer uit de tas, want ik stuit op een eetgelegenheid met terras waar ik enkele bakken met aardappels naar binnen kieper. Ik verwissel ook nog een ketting en schrik van de tijd die dit alles mij kost: dik anderhalf uur. Aan het eind van de dag staan er veel te weinig kilometers op de teller. Ik besluit door te rijden in het donker. Fluorescerend hesje aan, hoofdlamp op het voorhoofd en een tweede hoofdlamp rond de slaapmat gebonden, in de rode stand. Door mijn muziek heen hoor ik het tsjilpen van een vogel vanuit een boom. De vogel achtervolgt me verdacht lang. Ik vertrouw het niet meer en ga dit nader onderzoeken. De tsjilp is mijn achterband die aanloopt. Er zijn twee spaken gebroken. Ik vervang ze ter plekke. Liever nu dan in de kostbare uren overdag waarin ik meer snelheid kan maken.
Afstand: 119 km. Fietstijd: 10.41. Klim: 1759 m.
Dag 9
De groenten die ik gisteravond uit een zakje at leek nog best veel op pure sambal. Huilend werkte ik het goedje weg. In de loop van vandaag laten mijn ingewanden mij weten dat ik maar beter af kan zien van het tweede zakje met dezelfde groenten dat nog in mijn tas zit. Ik start bij 6 graden en droom van de tropen. Ik verruil de vervelende hobbelweg voor nog niet in gebruik zijnd snel asfalt, maar stuit op vele onderbrekingen en blokkades en eindig op een plek waar ik niet moet zijn. Ik herstel de fout en nader de stad Kunming. Ik had gehoopt om de drukte heen te rijden, maar zit er toch middenin. De weg loopt over een markt en het drukke verkeer perst zich er een weg doorheen. Vaak sta ik stil, samen met de rest van het verkeer. Na de markt wordt het rustiger. Niet geheel onterecht want de doorlopende weg wordt langzaam modderiger. Het gaat van kwaad tot erger en dan zit ik helemaal vast in de modder. Verderop wordt het alleen maar slechter en lijkt het meer op een moeras. Ik trek mijn fiets uit de modder en keer om. Eerst maar eens lunchen. Ik eet en zie dat mijn band zacht is. In Chengdu was mijn pomp al overleden, ik moest me redden met mijn reservepompje. Maar die begeeft het nu ook. Lang leve het reservemateriaal. Mijn geluk was dat ik zojuist een markt gepasseerd was, en dat het niet lang duurt voor ik voor 80 cent een degelijke pomp op de kop getikt heb. Via een omweg kom ik alsnog op de gewenste route terecht, nu weer met uiterst acceptabel asfalt. Maar dat duurt nooit lang hier. Korte tijd later hobbel ik weer over keien. En zijn er files vol vrachtwagens. Zolang ze stilstaan kun je jezelf erlangs wurmen. Als alles weer gaat rijden, wacht dan gerust even. Ik krijg enorme stofwolken over me heen. Het lijkt alsof ik door een sneeuwlandschap rijd, alles is bedekt met wit stof. Ik heb veel tijd verloren vandaag en rijd weer door in het donker. Het gaat ten koste van mijn nachtrust, maar het is niet anders.
Afstand: 124 km. Fietstijd: 9.27. Klim: 545 m.
Dag 10
De opgepompte band is toch echt lek en ik vervang hem. Het wegdek is goed vandaag en ik kan zonder bijklussen in de avond een acceptabel aantal kilometers halen.
Afstand: 131 km. Fietstijd: 8.59 Klim: 1058 m.
Dag 11
Weer een lek. Ik gebruik mijn laatste reserveband. Ik fiets weer door in de avond. Altijd ben ik tot het eind van de dag gemotiveerd. Iedere dag is te kort. Steeds moet ik eerder stoppen dan me lief is. Maar vandaag ben ik het voor het eerst zat, na een uur in het donker fietsen.
Afstand: 121 km. Fietstijd: 9.32. Klim: 1412 m.
Dag 12
Vandaag is het een kwestie van klimmen, alle hoogte weer verliezen en weer opnieuw beginnen. Op de kaart lijken de afstanden kort, maar in werkelijkheid ligt er steeds een nieuwe berg voor me met een weg die over de flank voert. De reeks lijkt eindeloos. Deze weg van 80 km kost me bijna de hele dag. Ik lever snel in op mijn schema. Wat ik absoluut niet meer verwacht had, maar wat met deze lange dagen toch gebeurt: ik krijg last van zadelpijn. Ik graaf een koersbroek op uit de kelder van één van mijn achtertassen en de pijn wordt verlicht. Voor de derde dag op rij heb ik een zachte band. Ik pomp hem op en hoop dat hij het vandaag uitzingt. Ik fiets 's avonds door maar er ligt zoveel zand op de weg dat ik val. Ik stop en zet mijn tent op aan de rand van een dorp. Het is tijd voor bezinning. Ik ga het redelijkerwijs niet meer halen. Ik neem me voor een laatste krachtsinspanning te doen en in de loop van de volgende dag te beoordelen of het nog haalbaar is of niet. Ik ben bereid een volledige nacht door te fietsen en eventueel een dag te laat bij de grens aan te komen. Een boete voor één dag (60 euro) heb ik er wel voor over. Maar ik vrees dat zelfs dat niet genoeg zal zijn. Een permanent blaffende hond bemoeilijkt het denkwerk en de nachtrust. Ik slaap slecht en plak daarom in het midden van de nacht twee van mijn lekke banden. Maar de in Bishkek in een fietsenzaak gekochte nieuwe reparatieset is onbruikbaar, er staan afbeeldingen op van motoren en auto's. De plakkers zijn veel te stug. Ik moet verder met wat er nu om de velgen zit.
Afstand: 94 km. Fietstijd: 9.30. Klim: 1905 m.
Dag 13
En daar kom ik niet ver mee. Omdat ik door een slecht profiel op mijn achterband onderuit was gegaan vlak voor Chengdu, had ik een er een nieuwe band omgelegd. Die is nu alweer versleten: bij de velgen is de band gaan rafelen. Ik merk hoe de band begint aan te lopen. Het gaat heel snel. Ik rem en nog voor ik stilsta om te kijken wat er aan de hand is, hoor ik een luide knal. Ergens moet de binnenband de buitenband verlaten hebben en geëxplodeerd zijn. Mijn lot is bezegeld. Einde verhaal. Ik improviseer zodanig dat ik een poging kan wagen terug te fietsen naar de laatst gepasseerde stad, 22 km terug, en die poging lukt.
Afstand: 34 km. Fietstijd: 3.09. Klim: 499 m.
Ik nam een hotelkamer in Luchun. Er werd een meisje opgetrommeld dat wat Engels sprak. Een geschenk uit de hemel want via haar kwam ik bij een oud baasje terecht dat nog een nieuwe band voor me had, en ook kon ik met haar hulp een busticket regelen naar Mengla, de laatste stad op de route naar Laos, 45 km voor de grens. Ik genoot van mijn hotelkamer, maar het was kort. Ik moest er weer vroeg uit voor de busrit. Het traject was 390 km lang en de bus zou er 12 uur over doen. Dat zegt wel iets over de zwaarte van het traject. De zit duurde nog een uurtje langer dan gepland. Ik stond op het busstation van Mengla in het donker, maakte de fiets weer rijklaar en was verheugd via GPS te vernemen dat de weg naar de grens vlakbij lag. Ik fietste twee km en zette mijn tent op in de struiken langs de weg. Ik opende de etenstas en zag dat er een verstekeling was meegereisd vanuit het hotel; een kakkerlak schoot de tas uit, een hoek van de tent in. Ik probeerde hem op te sporen, maar vond niets. Ik keek opnieuw in mijn tas en daar zat er één. Ik werkte hem mijn tent uit en hoopte dat dit één en dezelfde kakkerlak was. Maar toen ik later mijn opengeritste slaapzak als deken over me heen trok flitste er één over het tentdoek. Ik wist hem alsnog naar buiten te wurmen. Er zijn enkele huisregels in mijn tent. 'Kakkerlakken: ik mag er niet in' is er één van. En verder: 'Niet pissen in de drinkfles' en ' Niet drinken uit de pisfles'.
De volgende dag reed ik de laatste kilometers naar de grens. Niet eerder had ik in China zulk fraai asfalt gezien. Voor de middag was ik er al. Ik shopte rond om mijn laatste yuans uit te geven; voor nog geen tientje had ik weer voor drie dagen eten. Ik checkte uit en dat was China. Was het al die moeite en geld waard geweest? Ja, ik vond het een bijzondere ervaring. China was misschien niet zo fotogeniek. Vaak monotoon. En vol. Geen drommen mensen, maar alle ruimte is in gebruik en het verkeer is druk. Maar er was ook rust, en natuurschoon, met name op het stuk tot Chengdu. En de mensen waren leuk. Het eten was bijzonder. En het Chinees is een leuk smurfentaaltje. Stelt u zich de volgende conversatie voor:
'Ja, ik verkoop bananen. Hoeveel wilt u er?'
'Tien.......... ja, bedankt!'
De laatste zin zou in het Chinees zo klinken:
'Shi.......... shi, shishi!'
Vooraf dacht ik: 'Ik spreek de taal niet maar ik heb tien vingers, en daarmee moet ik een hoop duidelijk kunnen maken.' Maar dat was een vergissing. Chinezen hebben een geheel eigen wijze van tellen. Een opgestoken wijs- en middelvinger betekent bijvoorbeeld 8. Maar als ze zien dat je een westerling bent kan het 2 betekenen. Of 20.
En ik had er een uitdaging van gemaakt. Het is onvoorstelbaar hoeveel motivatie en kracht je daaruit kan putten. Ik heb in 12,5 dag 1533 km gereden en 18506 hoogtemeters gemaakt. Misschien zeggen die cijfers u niet zoveel; voordat ik zelf ging fietsen zeiden die hoogtemeters in reisverslagen me ook weinig. Maar ik kan het alsvolgt proberen inzichtelijker te maken: ik heb in 12,5 dag van Eindhoven naar Rome gefietst en heb onderweg ruim twee keer de Mount Everest beklommen. En erg veel voordeel van de afdalingen heb ik niet gehad. Vaak waren het niet eens wegen. Eerder maanlandschappen, rivierbeddingen, pistes. Trajecten die na de vorming van de aardkorst niet meer onderhouden zijn.
Ik hobbelde Laos binnen. Ik haalde een voetganger in, en tegelijkertijd werd ik inghaald door twee auto's. En het bleef stil. Ik werd niet gekgetetterd. Ik reed door dorpjes. Ze waren anders. Huizen waren van hout. Kindjes zwaaiden. Van kindjes die nog niet konden zwaaien werd door mama het armpje bewogen. In China leek het wel of honden getraind waren om permanent te blaffen. Hier hadden ze wel wat beters te doen. Twee maal trof ik op straat een reu en een teef aan die net iets leuks hadden gedaan en door moeder natuur nog enkele minuten tot elkaar veroordeeld waren. Andere honden sliepen. Je hoorde ze niet. Laos was rustig.
Ik had gedacht in drie dagen naar Luang Prabang te freewheelen, maar er moest regelmatig nog serieus geklommen worden. Er kwam een motivatieprobleempje om de hoek kijken. De uitdaging was voorbij maar er moest nog steeds gewerkt worden. Alsof je de vierdaagse van Nijmegen hebt volbracht en daarna nog 50 km naar huis moet lopen. Maar dit was vol te houden. Ik zat in een prachtig groene wereld met aardige mensen en de tropische vochtigheid deed me goed. Eindelijk zweette ik weer. Op de dag van aankomst werd ik in de ochtend nog even herinnerd aan de ontberingen van de dagen ervoor. Ik zat in mijn tent en maakte wat notities. Mijn linkervoet werd plots erg branderig. Ik keek op en zag dat er misschien wel honderd minuscule mieren over mijn voet renden. Een uurtje later ontdekte ik een gebroken spaak. Ik wilde hem vervangen maar hij brak af bij de nippel, waardoor ik geen nieuwe spaak in de nippel kon draaien. De nieuwe band, die ik met zeer veel moeite om de velg had gekregen, moest eraf om een nieuwe nippel te plaatsen. Dat werd een te grote operatie. Op hoop van zegen begon ik met een spaak minder aan de laatste 20 km naar Luang Prabang. En mijn fiets en ik hielden vol. En 's avonds zat ik op een houten terras en keek ik tussen de palmen door uit over de bruine Mekong en alles was goed en alles was relaxed en ik deed helemaal niets meer. Behalve bier drinken.
-
26 Oktober 2013 - 10:34
Rob:
Hoi Richard, wat een monstertocht heb jij gemaakt zeg. En dan ook nog met allerlei blesures. RESPECT. Geniet maar lekker van Laos. Ik herinner mij die rust en prettige sfeer nog heel goed. O ja, ik kan je ook de mango-lassie van harte aanbevelen! Wel ff rusten nu hè? -
27 Oktober 2013 - 17:02
Paul:
Altijd heel erg leuk om je verhalen te lezen. Geniet van Laos en ik blijf met veel plezier je verhalen volgen!
-
28 Oktober 2013 - 20:36
Monica:
Wat een verhaal zeg. Ik moet er niet aan denken! Maar goed dat je nu Laos bereikt hebt en daar even tot rust kan komen. -
15 November 2013 - 12:33
Lawrence:
Zo ik wordt er al doodmoe van als ik het alleen al lees! Wat een doorzettingsvermogen moet je daar voor hebben zeg! Vet veel respect voor! Geniet met volle teugen van je rust e.d. Je hebt nog genoeg voor de boeg! Zet em op Kerel! -
09 December 2013 - 15:48
Anita:
Wauw : hartelijk gefeliciteerd met het volbrengen van zoveel mega prestaties. Het is maar goed dat je niet na elke dag van jezelf een medaille krijgt, want dat zou je rug geen goed doen. Toch ... de wetenschap dat veel lezers ze je vast zouden gunnen ...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
