Barmhartigheid, zonde en wederopstanding
Door: Richard van Dijke
Blijf op de hoogte en volg Richard
10 Januari 2014 | Thailand, Surat Thani
En dus had ik me opgesloten in Phnom Penh, en ik dook in de avonturen van medereizigers. Naarmate je langer reist ontmoet je meer mensen en verzamel je meer internetadressen van hun blogs. Dit was een kans om te zien hoe ver anderen inmiddels gevorderd waren. Soms leidt dat tot bijzondere verrassingen. De wereld van de die-hard fietsers, waartoe ik ook ooit hoop te behoren, in meerdere betekenissen, lijkt kleiner dan verwacht. Vóór mijn vertrek volgde ik met interesse de fietstocht door Afrika van Nederbrit Shane Little (www.shanecycles.com). Pas nu kwam ik toe aan de vervolgen op die reis, waaronder een tocht door Lapland in de winter van vorig jaar, samen met ene Helen Lloyd. Tot zover Shane. In juli ontmoette ik tijdens mijn verblijf van twee weken in Baku, wachtend op de boot over de Kaspische zee, de Britse fietser Wayne Hughes. Die was al bijna vier jaar onderweg. Ik las nu in zijn blog (wmhafrica.blogspot.com) dat hij in Tadzjikistan onlangs herenigd was met ene Helen, die net een tocht per paard had gemaakt in Kirgizië. Tijdens mijn gepuzzel in de Kirgizische hoofdstad Bishkek over het vervolg van de reis na de Chinese visumstop had ik kort met een Engelse dame gesproken die een tocht per paard voorbereidde. Achteraf hoorde ik dat ze Helen heette. Drie mannen op hun fiets, drie maal dezelfde Helen. Stoer wijf trouwens, die Helen. Bereidt nu een Siberische winterreis voor (helenstakeon.com). Een ander stoer wijf is onze eigen Mirjam (cyclingdutchgirl.com). Is in 2003 vertrokken en kwam niet meer terug. Tot nu, zag ik tot mijn verbazing. Ze was weer in Nederland. Als Mirjam niet meer fietst, welke zekerheden heb je dan nog als mens?
Nog eenmaal 'genoot' ik van het nachtleven van Phnom Penh. In mijn kamer. Ik had dan wel een waterkoker, maar ik was gaandeweg vergeten dat ik eigenlijk niet zo goed tegen koffie kan. En dus sliep ik meestal niet voor vieren. Dat lag niet alleen aan de koffie, maar ook aan de buren. Er zat weer zo'n nest Amerikaanse jonge mensen met een uitdaging en een Lonely Planet-gids in mijn buurt.
'Oh my god, look at the toilet', riep iemand door de gang.
Vervolgens hoorde ik iemand vijftien minuten braken en kokhalzen. Het verhaal mocht ik er zelf bij verzinnen, maar ik was in een luie bui die avond dus liet ik dat achterwege. Hebben vast hun leven lang wat te vertellen in hun mooie uniform tussen de schappen van de Wal-Mart in Buttplug, Colorado. Zullen we afspreken dat jullie vanaf volgend jaar weer naar Uncle Wally's Adventure Park gaan in Creamnipple, Kansas?
Ik had mijn Thaise visum en kon weer op pad. Bij aankomst in Phnom Penh had ik me nog verbaasd over het gemak waarmee door deze hoofdstad te fietsen viel, maar het venijn zat blijkbaar in het vertrek; het duurde even voor ik me uit de gekte bevrijd had. Toch denk ik dat Phnom Penh een oase van rust is vergeleken met Ho Chi Minh Stad, Bangkok of Jakarta. Ik wilde vaart maken en de lunch uitstellen maar daar was Het Lot het niet mee eens. Er brak een spaak en dat betekende een verplichte stop. Ruim een uur later kwam ik door de laatste plaats van betekenis die ik deze dag zou aan doen. Het was nog te vroeg om te stoppen dus wilde ik deze plaats, Kampong Speu, laten voor wat het was maar daar was Het Lot het niet mee eens. Er brak een spaak en dat betekende een verplichte stop. Twee meisjes kwamen een praatje maken. Ze hadden het over een guesthouse. Ik zei dat ik er al een paar gezien had in deze plaats en het drong niet tot me door dat ze hún guesthouse aan het promoten waren. Na vervanging van de spaak was het tegen vieren en ik besloot in deze plaats te blijven. Ik reed enkele tientallen meters verder en zag de meisjes opnieuw, op het terras van een guesthouse. Een blonde vrouw verwelkomde me. Anne-Marie was Nederlands en ze zei dat ik hier goedkoop kon overnachten en dat hier ook goedkope maaltijden verkrijgbaar waren. Dit was een guesthouse met restaurant, maar ook een school voor kinderen met een problematische achtergrond (mensenhandel, mishandeling, sexueel misbruik). Deze school bood de kinderen een basis voor een nieuw leven. Alle inkomsten van guesthouse en restaurant kwamen ten goede aan de kinderen. Mooie gelegenheid om de etenstas een dagje dicht te laten. Ik sprak de hele avond met Anne-Marie. Ze had haar bestaan in Nederland beëindigd en was hier aan een managementstage begonnen. Het was de start van een nieuw leven als wereldreiziger, met werk als onderdeel van de reis. Met haar inzet voor de kinderen en haar reislust denk ik dat Anne-Marie een hele zinnige wending aan haar leven gegeven heeft.
Het was bepaald niet mijn laatste bijzondere verblijf in Cambodja. Ik had gekozen voor een route door een natuurrijk, schaars bewoond deel van het land en dat betekende dat guesthouses ontbraken. Ik had hier weer kunnen wildkamperen, maar er was een goede reden om dat niet te doen: ik achtte Cambodja niet veilig genoeg. Misdaadcijfers zijn hoog en ik had alle waarschuwingen ter harte genomen. Het land is veilig volgens de officiële kanalen, maar van mensen die Cambodja werkelijk kennen had ik genoeg nare dingen gehoord. Het toeval wilde dat ik door een dorpje reed en de letters NGO op een bord zag staan bij een hut op palen. Wederom een goed doel. Onder en naast de hut was een klas ingericht. Veel kinderen. Eén jongen van een jaar of twintig. Ik waagde het er op. Ik zei dat er nergens guesthouses waren. Wist hij misschien een slaapplaats? 'Oh, je kunt hier wel slapen', zei de jongen, en hij wees naar een plek bovenin de hut, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Chantrea was assistent-leraar. Even later maakte ik ook kennis met Oka, de lerares, afkomstig uit Oost-Timor. Ik beantwoordde vragen van kinderen, observeerde het laatste half uurtje les, at rijst en vis met Chantrea, Oka, de kokkin en haar dochter, en deelde Chantrea's kamer, liggend op een rieten matje. Chantrea lag naast me en belde drie uur lang met zijn vriendin. Het maakte niet uit. Het was goed. Ik had eerder Phnom Penh als een zombie verlaten en sliep nu als een baby. De eerste zonnestralen, hanengekraai, ik ontwaakte samen met het dorp. Het was heel bijzonder om even deel uit te maken van het dagelijks leven hier.
Na nog een dag fietsen hield ik in een dorp ruim voor de Thaise grens halt. Ik zocht iets te drinken om voldoende energie te hebben om voor het donker werd nog één heuvel te kunnen nemen. Een man bood onderdak aan, hij had een guesthouse. Dat klonk eigenlijk ook niet verkeerd, die klim kon morgen ook nog. Het bleek te gaan om een sfeervolle bamboehut op palen, met sanitair en elektriciteit. En zo had ik wederom een bijzonder onderkomen, in de laatste nacht in Cambodja. Met lichte spijt verliet ik de volgende dag het land. Hoeveel bijzonderheden had ik bij een langer verblijf nog meegemaakt? Maar ik had voor deze route gekozen, en hier hield het op.
Ik stond bij de Thaise grens. Twee man voor me. Toen ik aan de beurt was toonde ik mijn paspoort en kreeg een stempel. Ik liep weer naar mijn fiets en keek nog één keer om. Achter mij stond een rij van 50 man. Dankuwel, Lot. En ik reed Thailand in. Een beetje onwenning omdat ik plots geacht werd links te gaan rijden. Maar in de praktijk viel dat mee. Het komt er feitelijk op neer dat je aan de andere kant van de weg gaat fietsen. Ik reed langs drie pinautomaten op rij. Langs benzinestations van Shell en Esso. Langs supermarkten. Ik was weer in het westen. Ik zag voor het eerst sinds lange tijd dikke mensen. Soms extreem dikke mensen. Ik reed door dit dunbevolkte deel van Thailand en of het terecht was of niet: ik voelde me ineens enorm veilig. Als om dat te benadrukken ging ik weer eens wildkamperen. De laatste keer was exact een maand geleden. Ik herinnerde dat ik toen mijn tent nat in de zak gestopt had en was reuzenieuwsgierig hoe een en ander nu zou ruiken. Wel, fris was het niet maar het viel mee. En het is allemaal kunststof dus in tegenstelling tot textiel blijft alles intact. Bijna alles. Want ritsen kunnen er niet zo goed tegen om nat opgeborgen te worden. Ze gaan minder soepel open en dicht en als je de boel te vaak nat opbergt gaan ze uiteindelijk verbrokkelen.
En de dag voor kerst bereikte ik Pattaya. Kris stond me al op te wachten, buiten bij zijn appartement. Twee vrienden werden herenigd. Twee ongebonden jongens met een sterke hang naar avontuur. Pattaya bleek een waardige setting. En Kris een waardige gids in Pattaya's nachtleven. We ontwaarden bloemen en oordeelden dat zij buiten gezet moesten worden.
Al voor ik van huis vertrok speelde ik met het idee om, als de reis een mooi verhaal op zou leveren, een boek te schrijven over mijn avonturen op mijn lange weg. 'Verschiet niet al je kruit in je blog', werd mij geadviseerd. Dit lijkt mij een uitgelezen mogelijkheid om er het zwijgen toe te doen. Ik beloof u dat, mochten mijn belevenissen in gedrukte vorm verschijnen, het hoofdstuk Pattaya u zal doen bewegen naar het puntje van uw stoel. Uw mond zal openvallen, uw oren zullen licht flapperen en uw oogleden zullen ongekend rekbaar blijken. Tot die tijd zult u het met een suf fietsverhaal moeten doen.
En terwijl ik bijkwam van de nieuwjaarsnacht hoorde ik een stem vanuit de hemel. Het was een bekende stem. Het was Alexander Curly, en hij richtte zijn lied tot mij:
Ries, pak je fiets, want je lever staat op springen
Je hoofd is flink op hol, het gereedschap half verlamd
Ries, pak je fiets, want daar 'beuren rare dingen
Dat kan toch zo niet doorgaan Ries, wat is er aan de hand
Alexander had gelijk. Ik moest weg voordat ik bleef hangen in een permanente, destructieve zucht naar genot. Fietsen leek me niet langer de meest spannende activiteit die ik op de agenda kon zetten, maar het idee om weer een fit in plaats van een tijdelijk opgelapt lijf te hebben beviel me wel. En ook moest ik uit die roes weg, ik wilde mijn normale denkpatroon weer terug. En dus nam ik afscheid van Kris. Onvoorstelbaar hoe goed dit had uitgepakt tussen ons. Want waar was onze vriendschap op gebaseerd geweest? Op drie avonden doorzakken en wat over en weer contact op Facebook. Nu waren we tien dagen vrijwel onafscheidelijk geweest. Gezworen kameraden.
Vooraf was een bezoek aan Bangkok nog een vanzelfsprekendheid geweest. Het sprak tot de verbeelding, ik moest het zien. Maar steden die zo groot zijn als Bangkok zijn niet geschikt om doorheen te fietsen. Ik schrok toen ik de getallen hoorde over verongelukte bromfietsers en fietsers. Bangkok ging ik voor nu overslaan. Dat was nog even een puzzel, maar het was mogelijk de drukke wegen rond Bangkok te omzeilen via een rivieroversteek per pont en een tocht door een gebied dat links en rechts van de weg onder water stond.
Drie dagen dwaalden de avonturen in Pattaya nog door mijn hoofd, maar daarna hernam het normale fietsleven zijn loop. Thailand moet zo ongeveer het eenvoudigste land ter wereld zijn om doorheen te fietsen. Altijd goed weer, goede wegen, overal goede garages, goede accommodatie en.... de miljarden vestigingen van de 7 eleven, een soort buurtsuper die zo'n beetje alles heeft wat je onderweg als reiziger nodig hebt. Trek een grote fles cola uit de koeling, laat een magnetronmaaltijd opwarmen en voila, we kunnen er weer even tegen. Maar ook werd ik erg blij van drinkyoghurt, pakken jus d'orange, een halfje wit met boterhamworst, borrelnoten, whisky. Vierentwintig uur per dag open. Holadiejee.
Ik fietste en fietste en raakte steeds meer in mijn element. Ik vloog over de weg. Op dag zes na mijn vertrek uit Pattaya reed ik 180 km, de dag erna 182. Ik was superfit. Pattaya lag niet alleen qua afstand ver achter me. De wederopstanding als fietser was een feit.
En, wat ben ik van plan in dit nieuwe jaar? Misschien weet u zich te herinneren dat ik maanden terug in Kirgizië rond het grote meer Ysyk Köl reed (voor een fors deel in westelijke richting, dus laatst in Vietnam deed ik dat zeker niet voor het eerst zoals ik dacht, maar dit terzijde) en dat ik allerlei toekomstplannen ontwikkelde. Ik zou een verblijf in Japan invoegen in mijn reis, er zou meer nadruk op Nieuw-Zeeland en Zuid-Amerika komen te liggen en Afrika verschoof naar de achtergrond. Allemaal ongewijzigd. Mijn belangrijkste plan hield ik nog even achter. Het wordt tijd om dat nu openbaar te maken. Ik kom in de tweede helft van maart terug naar Nederland. Niet omdat ik dat zo leuk vind, al zie ik natuurlijk graag familie en vrienden weer terug, maar omdat ik in Nederland definitief de deur achter me dicht wil trekken. Met enige reserves ben ik dit avontuur begonnen, maar het was niet nodig. Het leven dat ik leid is zo boeiend, zo avontuurlijk. Ik wil dit zo lang mogelijk voortzetten. En met Nederland blijk ik, los van stamkroeg en bekenden, maar een uiterst magere band te hebben. En dus wordt het tijd om de stekker uit de maandelijkse huur en gemeentelijke belastingen te trekken. Ik zeg de huur op, verkoop de inboedel en vertrek weer voor het vervolg van de reis. Maleisië en Indonesië kunnen nog voor de pauze aan bod komen. De herstart vindt komende zomer plaats in Japan. Australië en Nieuw-Zeeland volgen en dat laatste land is niet langer mijn eindpunt: vanuit Nieuw-Zeeland vlieg ik naar Zuid-Amerika alwaar ik een klein jaar rond wil gaan fietsen. Dat ga ik komende lente allemaal wat preciezer invullen. Maar eerst nog tweeënhalve maand fietsen. Gelukkig, ik mag nog even.
-
10 Januari 2014 - 09:55
Erik De Boer:
Hey Ries,
Wat een prachtig verhaal weer en ik ben reuze benieuwd naar je boek! Wanneer komt het uit?
Ook boeiend om te lezen is je besluit om NL de rug toe te keren. Ik herken dat gevoel heel erg toen ik/wij (na een half jaar) weer naar NL gingen. Maar het weerzien en het hartelijke 'welkom thuis' van vrienden en familie deed mijn hart smelten en deed me toch realiseren:"NL is mijn thuis" (vgl jouw fietsende Mirjam). Jouw huis met jouw schilderij op jouw muur heb je overal maar jouw oude vrienden zijn jouw beste vrienden. Never burn the bridges behind you (Jon Oliva).
Ik kijk in ieder geval zeer uit naar je terugkomst in NL Ries!
Geniet heerlijk verder van je reis en het fietsen. Ga je nog eilandhoppen/waterfietsen in Thailand? In dat geval kan ik je Koh Lipe aanraden: dat is een klein eilandje op een uurtje varen van Langkawi en op dat eiland wonen twee Amerikaanse vrouwen die de VS met een enkeltje hebben verlaten en op Koh Lipe een paar jaar geleden een coffee/bookshop zijn begonnen. Ze zijn goed gezelschap en aardige avonturiers as well.
Have lotz fun and adventure, Richard and catch up soon :))
Grtz, Erik
-
10 Januari 2014 - 12:17
(Brave Sir) Robbin:
Weer een barman minder in Baroeg ;)
Ook al ken ik je niet supergoed: afgaande op je verslagen denk ik dat je een weloverwogen besluit hebt genomen, en dat je niet over 1 nacht ijs bent gegaan. Dat is alleen maar te waarderen. Wellicht tot ziens, en anders alle goeds gewenst voor je omzwervingen. Een kleinbeetje jaloers ben ik wel...;) -
10 Januari 2014 - 14:55
Mirjam:
Haha! Ik kan je gerust stellen hoor...
Het is een tijdelijke tussenstop omdat Rusland een beetje tegenwerkte. (Heb het er trouwens wel met Helen over gehad, ze vertrekt eind deze maand die kant weer op)
En Shane heb ik nog gezellig op de koffie gehad voor hij naar Canada vertrok ;-)
Zelf vertrek ik begin volgende maand richting IJsland, Canada en de Amerika's. Dus vrees niet! We komen elkaar nog wel een keer tegen.
Gegroet Mirjam -
10 Januari 2014 - 14:56
Richard Van Dijke:
Als ik klaar ben met fietsen ga ik schrijven, Erik. Ik doe dat op Hawaii of Tahiti, daar ben ik nog niet uit, en ik ga vijf jaar over mijn eerste boek doen.
Ik weet inderdaad niet hoe het voelt om na een jaar weer onder vrienden te zijn, al stel ik me voor dat dat erg aangenaam is, maar na verloop van tijd wordt dat alles weer normaal, lijkt mij. En beginnen minder aangename zaken steeds meer tijd te vreten. Online vriendschappen onderweg kunnen ook erg plezierig zijn en worden naar mijn idee wel eens ondergewaardeerd. Online contact kan het fundament van een vriendschap verstevigen. Dus denk ik dat reizen, contact houden met op zijn tjd een hereniging prima blijft werken.
Met eilandhoppen begin ik pas in Melaka. Daar zal ik wel moeten. Verder beperk ik me tot routes overland, tenzij die twee dames gewillige fotomodellen zijn met een zwak voor Nederlandse fietsers.
Brave Sir Robbin, door mijn beslissing ben ik ruim 3 maanden in Nederland en kan ik gedurende die periode mijn positie weer innemen. Is dat wat? En ook in de toekomst zal ik waarschijnlijk op gezette tijden voor een paar maandjes terugkeren naar Nederland. Alleen een echte terugkeer zie ik niet meer gebeuren. En dat is eigenlijk al een oud idee, maar inmiddels wat beter doordacht.
Hoe dan ook, we zien elkaar vast wel over een paar maanden. -
10 Januari 2014 - 17:02
Richard Van Dijke:
Ah, gelukkig Mirjam. Stiekem wist ik dat je me niet teleur ging stellen. :)
En de fietswereld is nóg kleiner dan ik dacht gezien het feit dat jij twee van de drie overige genoemden persoonlijk kent.
Wel af en toe weer de hitte opzoeken hè, anders komen we elkaar nooit tegen. :)
Voor straks: fietsze! -
11 Januari 2014 - 12:15
Erik:
Hahaha Ries, ik heb toch nog een ander boek om te lezen dus over 5 jaar komt prima uit! Ik ben het met je eens met online-vriendschappen; die worden best onderschat. Al schrijvende kun je vaak beter nadenken i.p.v. zo snel mogelijk reacties zeggen om geen stiltes te laten vallen enzo. De on-lines-onderwerpen zijn vaak wat dieper dan de gebruikelijke gespreks-. Het is eigenlijk allemaal leuk :).
En inderdaad wordt na een tijdje alles weer gewoon en zodra je dat gevoel krijgt, is dat zeker weer een goed moment om je biezen te pakken :).
Melaka is een coole stad. Het gemeentehuis heet daar nog het 'Stadhuys' en een beetje waan je je daar in 020. have fun en ik blijf je met de grootste interesse volgen!
Cheers, Erik -
15 Januari 2014 - 15:23
Diederik:
Richard, je kent me niet, maar ik jou wel via de verhalen op dit blog. Die lees ik trouw. Blijf schrijven!! Ook in Nederland. Ben benieud hoe jij het ervaart terug te zijn, om vervolgens voor langere tijd afscheid te nemen. -
31 Januari 2014 - 11:31
Richard Van Dijke:
Ik had een blogpauze in willen lassen Diederik, maar die fase in Nederland kan inderdaad wel eens stof tot schrijven opleveren. Ook een mooie periode om eens terug te kijken op een jaar fietsen, dus wie weet. -
20 Februari 2014 - 10:14
Sabine Sterk:
Helemaal geweldig, al je verhalen... wat ben ik jaloers.... er zijn maar weinig mensen die in het leven hun dromen en idealen najagen.... jij doet dat... Al zal het leven op die manier soms ook best eenzaam zijn, ik vermoed dat dit leven wat jij nu leidt voor het ultieme geluk gevoel kan zorgen.
Hoop nog heel veel van je te lezen....
Groet,
Sabine ( dpfs)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
