Ober, doet mijn een nasipap
Door: Richard van Dijke
Blijf op de hoogte en volg Richard
28 Januari 2014 | Maleisië, Mersing
Vooraf was ik, starend naar de landkaart, geïmponeerd door die hele lange staart van Thailand met Maleisië in het verlengde daarvan. Hoe lang ging dat wel niet duren? Maar in de praktijk viel het door het snelle asfalt alleszins mee. Iedere dag weer zag ik het restant Thailand slinken en dat viel me best zwaar want ik was gehecht geraakt aan dit land met al zijn voorzieningen. Iedere dag een betaalbare hotelkamer, goede supermarkten, goede wegen. En ik had verwacht dat de mensen door het toerisme zakelijker, minder oprecht en opdringerig zouden zijn, maar het was weer een en al vriendelijkheid wat ik aantrof. En nu moest ik dat land verlaten. Nu is Maleisië bepaald geen derdewereldland, maar door een keuze die ik maakte zou mijn tocht toch gaan veranderen. Ik ging namelijk weer de natuur in. Het rommelt in de meest zuidelijke provincies van Thailand, daar is sinds jaar en dag de noodtoestand van kracht. Ten westen ervan kun je erlangs reizen, maar ik wilde naar de oostkust van Maleisië; de westkust had ik eerder al eens bezocht. Het kwam er dus op neer dat ik in het noordwesten van Maleisië het land zou binnenrijden en dan door de bergen de doorsteek naar het oosten zou moeten maken. Het is een traject waarop weinig plaatsen liggen en dus was ik weer aangewezen op mijn tent. En dat is ineens een hele omschakeling. Geen douche meer na een dag fietsen, geen bekers thee, geen ventilator, geen koffie bij het ontbijt. Maar wel weer rust en vogeltjes. Waarschijnlijk zou ik na een dag niet meer anders willen.
En dus vulde ik de voedselvoorraden weer aan en ging op pad. Ik zei vaarwel tegen het land van porno en peepshow. Waar Mercedes en cola nog steeds op een voetstuk staan. En neonreclames die glitterend lokken. Kom dansen, kom eten, kom zuipen, kom gokken. Dat is nou..... oh wacht, die tekst hoort bij Berlijn, niet Thailand.
In Maleisië is men niet kinderachtig als het gaat om drugssmokkel, daar staat de doodstraf op. Ik stelde me voor dat je als kwetsbare fietser voor kwaadwillende lieden een handige koerier kunt vormen en dus inspecteerde ik tassen en fiets redelijk grondig voordat ik langs de douane reed. Maar er was geen enkele controle buiten de paspoortcontrole. Het moet voor het laatst in Europa geweest zijn dat ik zo snel een grens passeerde. En zo reed ik Maleisië in. 'Help I'm slipping into the muslim zone', zong Golden Earring in mijn hoofd. De moskeeën en sluiers waren terug in het straatbeeld en dat ging tot Bali niet meer veranderen. Maar deze vroomheid was eigenlijk wel welkom na Thailand. Hier zou mijn testosteronniveau weer op een acceptabele hoogte kunnen komen. Onderweg had Kris me nog enkele malen vanuit Pattaya gemaild. 'Zit je daar-en-daar? Ga naar die-en-die bar. Als je het een beetje slim aanpakt kun je gratis mee naar boven.' 'Ga naar dat-en-dat hotel en neem een massage. Héle interessante ervaring.' Nee nee, het was tijd voor innerlijke rust. De hormonen mochten weer opgeborgen worden. Er groeide al haar op mijn rug en mijn penis was gegroeid. Wat heb ik daaraan?
Zes dagen fietste ik over het schiereiland, van west naar oost. Vier nachten lag ik buiten. Er zat weer meer avontuur in mijn tocht en ik miste de luxe niet. Maar het was niet alleen maar aangenaam, het fietsen was soms ronduit naar. Vaak was er geen vluchtstrook en moest ik de rijbaan delen met het overige verkeer. Het was net even te druk op de weg en het strakke asfalt nodigde uit tot scheuren. Het werd door sommigen dan ook echt gebruikt als racecircuit. Groepen motoren en equipes bestaande uit identieke auto's raasden voorbij. Het was niet het veiligste traject op mijn route. Toen ik voor de vierde achtereenvolgende nacht mijn tent wilde opzetten stond me een verrassing te wachten. Ik wilde de tentstokken uit één van de tassen graaien en merkte dat daar niet meer in zat dan een slaapzak en een waterkoker. Mijn stokken lagen dus nog in het bos dat ik die ochtend verlaten had. Daar was ik mooi klaar mee. Een tent opzetten kon ik dus vergeten. Gelukkig denk ik in dit soort situaties niet 'Aaaaah, neeeeee. Wat nu?' maar 'Oh, daar moet even een oplossing voor gevonden worden.'. Veel meer dan het neerleggen van een grondzeil, een slaapmat en een slaapzak kon ik in eerste instantie niet verzinnen, maar toen ik eenmaal een uurtje gelegen had bedacht ik dat ik met wat ik had misschien wel een soort bivak kon bouwen. Ik legde mat en slaapzak in de binnentent, plaatste de fietstassen in de vier hoeken en spande de buitentent er overheen, tegen eventuele regen. Het werkte prima, ik had een klein beetje ruimte tussen bodem en tentdoek om nog wat te kunnen schrijven. Het begon licht te regenen en ik glimlachte. Ik lag droog. Ik sliep uitstekend die nacht. Ik besloot de volgende dag om de stokken te laten waar ze waren. Veel zou ik mijn tent niet meer gebruiken en de slijtage was zodanig dat ik toch een nieuwe nodig heb voor de herstart van de reis. En ik had de vorige dag 1500 hoogtemeters gemaakt, niet iets dat je even opnieuw doet om je stokken te gaan halen, zonder dat je weet of ze er nog liggen. En ze ophalen met het openbaar vervoer was ook niet eenvoudig in dit lege gebied. Nee, het tentleven was de vorige dag geëindigd. Jammer. Nog twee nachten lag ik in mijn bivakzak, enkele dagen later. Mijn enthousiasme verdween snel. De laatste keer was het bloedheet, de buitentent hield al mijn lichaamswarmte vast en ik haalde het weg. Zwermen muggen bestookten me door de binnentent heen. Ik kon het tentdoek nauwelijks uit mijn gezicht houden. De ochtend erna wist ik dat er een betere oplossing moest komen, dit was niets. Ik ben er nog op aan het broeden.
In Thailand had ik eens in een restaurant op een bord vermicelli gewezen, het zag er goed uit. Het bleek echter een boeddhistische tekst te zijn. In Maleisië zijn teksten weer leesbaar. Sterker nog: ze gebruiken hier gewoon Nederlands. Zo zag ik vaak nasi goreng op het menu staan. Even zonder gekheid, wij zeggen vaak nasi waar wij nasi goreng, gebakken rijst, bedoelen. Nasi is hier echt alleen maar rijst. Wij zouden raar opkijken van nasipap, nasiplantages en nasiwijn, maar hier in Maleisië klinkt dat heel normaal. Ik raakte geïnteresseerd in allerlei nasivarianten. Ik noteerde de namen en zocht later op wat ze betekenden. Soms leidde dat tot ontnuchterende inzichten. Het geinige Nasi Kukus en het raadselachtige Nasi Rebus betekenden gewoon gestoomde resp. gekookte rijst.
Ik heb de grootste moeite om plaatsnamen te onthouden, vaak lukt dat maar een seconde of drie. Maar soms wordt het me makkelijk gemaakt. Ik overnachtte in Tanah Merah, en met die naam had ik geen moeite. Zet er 'Quan' voor en je hebt een liedje. Zing het liedje en je vindt de plaatsnaam weer terug. Later reed ik door Kuantan. Ook niet moeilijk. Zet er 'amera' achter en je hebt een liedje. Het probleem is wel om het liedje weer uit je hoofd te krijgen.
Ik bereikte de kust en ik was er blij mee. Palmen, stranden, chalets aan het water. Maar ik was bezig met een fietstocht en dan krijg je daar niet zo gek veel van mee. Ik ging aan de meeste dorpen voorbij. Slechts sporadisch liep de weg vlak langs de kust. Eilanden bezocht ik niet. Mijn wereld bestond uit asfalt en links en rechts palmbomen, en vele kroepoek-kraampjes langs de weg. De Bounty-wereld onttrok zich aan mijn zicht. Wat ik wel zag waren de wijzigingen in de fauna om me heen. Verkeersborden waarschuwden voor tapirs en olifanten, en eenmaal meende ik daadwerkelijk een tapir te zien lopen. Honden zag ik een stuk minder dan in Thailand. In dat land waren meer honden op me afgestoven dan in alle andere voorgaande landen. Voor je eigen verkeersveiligheid is het het handigst om hierop te reageren zoals Willem van Hanegem reageert wanneer zijn club scoort. Blijf onbewogen. Gelukkig ben ik daar heel goed in. Ik denk hooguit: 'Als jij in dit tempo doorrent zit je straks precies met je lelijke kop tussen mijn spaken.' Soms rijdt er een grapjas voorbij die vanuit de auto plotseling keihard schreeuwt. Geen wimperhaar beweegt. Ik zou het gezicht van zo iemand wel eens willen zien als hij merkt dat zijn brul compleet onopgemerkt lijkt te blijven, maar ik val uit mijn rol als ik mijn hoofd omdraai. Maar eenmaal wist ik me even geen raad. Soms rij ik langs een troep apen. Meestal vluchten ze het bos in, maar één keer bleef er een baviaan zitten. Ik ben erg vriendelijk onderweg dus ik zei: 'Dag aapje'. Blijkbaar had ik een gevoelige snaar geraakt want met een agressieve gelaatsuitdrukking rende hij op me af. Eh, had ik al een Procedure Aap? Nee. Help. Maar gelukkig bedacht hij zich, draaide zich om en rende het bos in. Ik had blijkbaar een adequate Procexure Aap gevonden, maar hoe luidde die precies?
En op 23 januari deed ik gewoon mijn ding en liet de pedalen ronddraaien. Ik dacht na over de grote vragen des levens. Hoe zou een Brit aankijken tegen het woord 'poetslap'? Zou het meppen van dichters ooit in zwang zijn geweest, ergens in de geschiedenis, net als het verbranden van heksen? En toen kon ik even stoppen met denken en stoppen met trappen want ik ging even stilstaan bij een mijlpaal. Ik had 20.000 km weggetrapt in 296 dagen. Een halve aardomtrek was er onder mijn wielen doorgegleden. De wereld is niet zo groot. Dat is met de fiets prima te doen.
Zo bereik je de oostkust, en zo zit je alweer op het eindstation. Ik zit nu in het havenstadje Mersing en vanaf hier steek ik opnieuw het schiereiland over, naar Melaka alwaar ik een boot neem naar Indonesië. Maleisië is in het zuiden aanzienlijk smaller dan in het noorden; Melaka is in twee dagen te doen. Land 24 komt daarmee ten einde en dit is tevens het einde van het Euraziatische continent. Vanaf nu wordt het een jaar eilandhoppen. Ik zal er weinig van merken. Boottrips zijn voorbij voordat je het door hebt, het zijn hooguit die extra vluchten die het verschil maken. Voor het overige is het toch gewoon weer een kwestie van trappen, trappen, trappen.
-
28 Januari 2014 - 15:29
Pim:
Bedankt hè. Nou heb ik dat liedje in mijn kop! ;) -
28 Januari 2014 - 15:42
Michel:
Wederom een super verslag.
Geniet ervan. -
28 Januari 2014 - 16:15
Marcel Hubregtse:
Ik zit dus ook nu met dat beruchte liedje in mijn hoofd. Hahahahaha -
28 Januari 2014 - 16:57
Peter:
Ik zit dan weer met 'trappen, trappen, trappen' in mijn hoofd. Stuk aangenamer dan Quantanamera :-D -
29 Januari 2014 - 01:08
Erik:
Hey Ries. Weer een heerlijk leuk verslag om te lezen. Ik moest keihard lachen om het raadselachtige Nasi Rebus. Mooi gevonden, zeg!
Even een praktisch vraagje...Als je dade lijk in maart weer terug bent in NL..... mijn fiets heeft 2 nieuwe spaken nodig en mijn remmen moeten hoognodig worden bijgesteld. Zou jij daar even naar kunnen kijken?
Cheers :)!
Groetjes, Erik -
29 Januari 2014 - 01:08
Erik:
Hey Ries. Weer een heerlijk leuk verslag om te lezen. Ik moest keihard lachen om het raadselachtige Nasi Rebus. Mooi gevonden, zeg!
Even een praktisch vraagje...Als je dade lijk in maart weer terug bent in NL..... mijn fiets heeft 2 nieuwe spaken nodig en mijn remmen moeten hoognodig worden bijgesteld. Zou jij daar even naar kunnen kijken?
Cheers :)!
Groetjes, Erik -
29 Januari 2014 - 17:57
Rob:
20.000 km... Pffft. Petje af hoor :) goede reis, wij kijken al uit naar je volgende stukje! -
31 Januari 2014 - 11:19
Richard Van Dijke:
Rob, ik heb zojuist eindelijk mijn eerste mango lassi op. Ik had een soort fruithond verwacht maar het bleek een heerlijke yoghurtdrank te zijn.
Erik, ik ben tegenwoordig spaak- en remspecialist dus dat gaat goedkomen. -
31 Januari 2014 - 12:35
Lawrence:
Gefeliciteerd Richard! Weer 20.000 km in de benen! Super! Ben wel een beetje jaloers dat je nu het land van mijn grootouders en vader gaat bereizen.....Veel sterkte, succes en vooral ook plezier!
Perjalanan yang indah! -
05 Februari 2014 - 07:14
Sander Van Oosten:
Hi Richard, gefeliciteerd met het behalen van je halve-globe mijlpaal. Het blijft aangenaam om je verslagen te lezen en het is bijna benijdenswaardig wat je allemaal meemaakt onderweg. Veel plezier bij het eilandhoppen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
