22 zwetende meisjes
Door: Richard van Dijke
Blijf op de hoogte en volg Richard
07 Maart 2017 | Tsjechische Republiek, Praag
Ik moest weg. Mijn plan om met mijn creativiteit mijn boterham te gaan verdienen was mislukt en ik moest weg uit de somberheid en besluiteloosheid en weer in beweging komen. En dus ging ik gewoon lopen. Een kant op. Oostzuidoost. Maar nog wel vol twijfels. Want weer ging ik dat drukbevolkte Europa in, in de winter nota bene, en van de laatste informatie die ik tot me had genomen over kampeerverboden in al die landen die voor me lagen, over beren in Slowakije en Roemenië en over criminaliteit in Oekraïne werd ik niet vrolijker. Ik troostte me met de gedachte dat ik in Nederland zou beginnen, die grotere zorgen kwamen pas op het moment dat ik ze (hopelijk) weer beter aankon.
Ik begon te lopen met mijn fiets als bagagekar aan de hand. Na 400 meter bood iemand hulp aan: 'Kapotte fiets?'. Na 4 km had ik pijn in mijn nek. Pijn in de nek is gebruikelijk bij mij als ik langere stukken ga lopen. Ik heb wel eens opgezocht wat er te doen valt aan nekpijn en de aanbevolen remedie is om een stuk te gaan lopen dus dat doe ik dan maar. Ik hield een pauze voor de lunch en de kou dwong me om snel weer verder te gaan en de pont te nemen naar de Hoekse Waard. Ik liep voorbij het Spuibos en de Heinenoordtunnel, de vaart zat er goed in, en ik vond aan het eind van de dag opnieuw een bos. Ik probeerde zo ver mogelijk verwijderd te liggen van de paden, maar steeds stuitte ik weer op een nieuw pad. Temidden van veel wildgroei zette ik de tent op. Het was een nieuwe tent, een redelijk goedkope die ik nog op zolder had liggen en ik twijfelde of deze tent het lang uit ging houden. Inmiddels ben ik al een stuk positiever. Het lopen was deze eerste dag plezierig geweest, er waren geen echte fysieke ongemakken maar ik was wel moe en zat eigenlijk helemaal niet te wachten op een hervatting van het kampeerleven. Moest ik hier echt zo'n 14 uur in gaan liggen?
Het werd geen beste nacht. De slaapzak was te koud en ik sliep in mijn kleren waarop ik in de ochtend donsveren vond. Ik had geen zin om deze oude slaapzak nog netjes te repareren en plakte het gat dicht met duct tape.
Ik wilde half mei weer terug zijn in Nederland voor een zomertrip die al wat langer in de planning voorkwam en dat betekende dat ik 35 km/d moest lopen als ik in Odessa wilde eindigen. Voor nu betekende dat dat ik moest lopen tot het donker werd en steeds in de duisternis mijn tent op moest zetten, de dagen waren nog aan de korte kant. Ik zat in een regio met veel rivieren en dus was ik geregeld aangewezen op een veerpont. Soms werd er niet gevaren en moest ik een omweg maken, kilometers die bij de verplichte 35 opgeteld moesten worden.
De aanbiedingen om te helpen bleven komen, maar soms was het meer interesse. Ben was net als ik een geboren Rotterdammer en wilde van alles weten over mijn onderneming, maar ook in welke straat ik ooit geboren was en net dát gegeven was iets te diep weggezakt in mijn geheugen. Toen ik weer anderhalve minuut aan het lopen was borrelde de naam weer omhoog, maar het was te laat om me om te draaien en te gaan brullen. Maar als het goed is leest Ben vanaf nu mee. Vlietkade, Ben.
Op het heetst van de dag was het -1 graad en ik trok steeds meer kleren aan. In de avond, toen ik kampeerde op de graasgronden rond Gameren, hoorde ik steeds iets over mijn tent heen schuiven, maar vond pas de volgende ochtend de verklaring in de hoopjes afgegleden sneeuw naast mijn tent. En het bleef die ochtend sneeuwen. Schuilend voor neerslag en wind ontbeet ik op een richel in de Fiepstunnel, een fietstunnel met decoraties van Fiep Westendorp (o.a. Jip en Janneke). Er volgde een wat lastig te volgen maar best mooie fietsroute door Den Bosch. Al fiets ik dan niet, de routes zijn wel handig. Deze dag kreeg ik vier keer hulp aangeboden en ik overwoog om mijn zadel te vervangen door een vlaggenmast met vlag, wellicht dat dat iets duidelijker zou maken dat ik geen pech had. Maar het was niet nodig; na Brabant zou het goeddeels gedaan zijn met de aangeboden assistentie. Ik heb overgens andere opties overwogen om mijn bagage te dragen. Zo zocht ik naar een wandelkar, maar ik ontdekte dat de beste kar veel geld kostte en maar 40 kg kon dragen. En dan zit zo ongeveer al je bagage in één (vrij kleine) zak. Ik had nu al 40 kg aan mijn fiets hangen, wat heb ik aan zo'n kar in geïsoleerde gebieden, waar ik misschien wel 30 liter water bij me wil hebben, of voor twee weken voedsel? Plus: zo'n ding rammelt helemaal kapot in de berm. En een rugzak zou helemaal dwaas zijn, die heb ik niet eens nodig om rugklachten te ontwikkelen. En een lastdier klinkt leuk, maar is natuurlijk in diverse opzichten een lastdier. Waar laat je hem in je hotel in Praag, hoe voorkom je dat hij door jagers aangezien wordt voor een hert tijdens het wildkamperen, en heeft zo'n beest wel dezelfde voedertijden als ik? Nee, die fiets is zo'n slecht idee niet. Mensen denken dan dat ik voorovergebogen aan het duwen ben, maar dat is alleen bij hellingen van 14%. Mijn stuur staat erg hoog en daarom loop ik bijna recht overeind, vaak zelfs met de fiets aan één hand. Zelfs een hond uitlaten is lastiger. Met fiets loop ik 5,5 km/u, zonder fiets 5,5. Ziet u het verschil?
Nee, laat die fiets maar rollen. Het is de meest ideale bagagekar en ik ben misschien wel de enige die dat weet.
Ik sliep in een bos onder een touw dat leidde naar een hoge boomhut waar een katrol met handgreep zichtbaar was en ik hoopte dat op deze zaterdagvond geen dronken jeugd over of door mijn tent kwam scheren. Maar ik had geluk. Ik vervolgde mijn route door dorpen waar mensen in carnavalskledij rondliepen (?), langs weiden met alpaca's en Schotse hooglanders (?), het dorp Oventje (?) en liep voor de tweede dag op rij 40 km (!). En de kampeervreugd keerde terug. Ik sliep op een crossterrein. Ik hoopte dat op deze zondagavond geen dronken jeugd over of door mijn tent kwam scheuren. Maar ik had geluk. Alleen niet in de ochtend. Ik had in de avond door de klei gelopen en mijn wielen waren half vastgelopen en ik had gedacht: 'Ik moet ook weer terug. Ik verwijder die klei wel als ik weer op het asfalt sta'. Maar het had gevroren. En dus zat alle klei stijfbevroren om mijn banden en mocht ik bikken met een haring. Het was niet de enige klei waar ik last van had. Ik presteerde het om voor het eerst in mijn kampeercarrière bij het inpakken van de tent een stuk tentdoek door zelfgefabriceerde klei te slepen. 'Scheisse!', zei ik, en die kreet was op zijn plaats want iets later liep ik Duitsland binnen. Je weet dat je in Duitsland bent als je een bord ziet met 'Bratwurstmuseum'. Die avond zat ik 'brathering' te bikken en 'waldheidelbeeren'. Jaja, het avontuur was begonnen.
Ik sliep in een longsleeve, een shirt, een sweater en een jas. Het doet mij deugd u te kunnen mededelen dat dit de dure jas was die ik vorig jaar vlak voor vertrek naar Azië aanschafte en ook weer thuisliet vanwege te warm. Ik was er nu erg blij mee. Minder blij was ik met de staat van mijn slaapzak. Het nog aanwezige dons bevond zich onder mijn middel. Rondom mijn jas zat 's nacht uitsluitend een dun en akelig koud lapje. Maar ik kwam de nacht nog steeds door. In de ochtend zag ik grote troepen ganzen die neerstreken in de velden. Een oudere mevrouw met verrekijker vertelde me over de trek vanuit Siberië. Ineens voelde ik me Jelle Brandt Corstius en zei ik 'Ah', 'Hm, hm' en 'Ja', maakte haar zinnen af of herhaalde vragend de laatste woorden uit een zin. In de avond stuitte ik op het ene na het andere beschermde natuurgebied en dat beperkte de kampeermogelijkheden ernstig. Toen in één van die gebieden wel erg veel gerooide bomen lagen oordeelde ik dat het met die bescherming wel meeviel en dat ik er wel mocht kamperen. Toen stond er 49 km op de teller en had ik een schram op mijn hiel. Ik wilde er een pleister op plakken en ik trof in mijn EHBO-pakket pleisters aan die al 20 jaar meegingen op reis. Ik kon het uit nostalgische overwegingen niet over mijn hart verkrijgen om die nog te gebruiken en nam een wat jongere pleister.
En met pleister liep ik verder. Ik gebruikte een app voor de navigatie, maar die vrat batterijen en met die batterijen wilde ik nog lang doen dus waar mogelijk volgde ik fietsroutes of gewoon de E(ast) op mijn kompas. Een dag lang liep ik langs de noordrand van Dortmund en de volgende ochtend was er een vervelend geluid. Het getik van regen op mijn tent. Als het niet vroor dan was het altijd op z'n minst droog geweest. Maar nu dus regen. Nobody told me there'd be days like these. Strange days indeed. Most peculiar, mama. Jaja, John Lennon. Good old John Lennon. Zou die nog leven? Hoe dan ook, het was maar gemiezer. Dat is dan wel weer aardig, dat ik altijd blij ben dat het niet veel erger is. En zo kon dus een bout van mijn standaard breken en kon ik denken: 'Goed dat het mijn frame niet is'. Ik mocht mijn fiets tijdens pauzes nu tegen een boom parkeren maar niet voor lang, want ik ontmoette een fietser die op een bankje aan het lunchen was en hij had een tang waarmee de oude bout verwijderd kon worden en zelf had ik een nieuwe bout. Probleem opgelost. Het was geen gewone fietser. Hij leek er wel op maar eigenlijk was hij een zwerver. Hij fietste al een jaar en vier maanden maar uitsluitend in Duitsland. Niets van zijn uitrusting had hij ooit gekocht, het was gekregen en bijeengescharreld. Hij leefde van wat men hem gaf en soms verdiende hij wat bij.
In de middag was er veel mooie natuur. Heuvels, natuurparken en een voetbalveld met 22 zwetende 18-jarige meisjes. Ik liep langs de Diemelsee en dat gebied was zowaar in dit seizoen volop toeristisch aan het zijn. Nordic walkers, veel pensions en een subtropisch zwembad met levendig buitenbad. In de avond sliep ik aan een bosrand, bij verlaten huisjes met bijenkasten. In de ochtend ontbeet ik in de deuropening van één van de huisjes en waande me in Alaska. En in de film 'Into the Wild'. Over een oude spoorweg die nu was geasfalteerd en als fietspad dienst deed liep ik over dijken door het landschap, of juist tussen twee hoge wallen door. Bij een voormalig station, een oude loods en een vervallen huis kampeerde ik. Het was dag 13 en ik zag dat ik halverwege Praag was. Mijn slaapzak verslechterde zienderogen. De ritssluiting bleef nu vastzitten boven de schouders en ik moest me er vanaf nu in- en uitworstelen. En bij het aantrekkoord scheurde het textiel en nu was ik toch genoodzaakt de boel dicht te naaien, een lap duct tape bij mijn gezicht vond ik niks. Er was geen outdoorzaak op de route dus moest ik het hier nog even mee doen; ik was simpelweg niet wanhopig genoeg om tientallen kms om te lopen voor een nieuwe slaapzak. Hij was te koud maar ik lag 's nachts niet te rillen, ik sliep alleen wat slechter omdat het zelden echt lekker warm was. Ik kocht wel een fleece jack en dat bood enig soelaas, maar de toegevoegde waarde van een extra kledingstuk wordt steeds lager naarmate je er meer draagt. Voordeel van een koude slaapzak is dat je makkelijk je bed uit komt. En het verbaasde me hoe weinig warmte je nodig hebt om je behaaglijk te voelen bij het lopen. Zes graden is gewoon echt aangenaam. Fietsen is intensiever dan lopen, je krijgt het er warmer van maar fietsen bij 6 graden vind ik naar, door de wrijvingswind, door de koude voeten, door afkoelend zweet. Als je loopt heb je nooit koude voeten. Zeker niet als ook als 's nachts het meeste dons aan het voeteneind zit.
Ik zag steeds meer automaten. Snoepautomaten uit mijn jeugd, sigarettenautomaten en zelfs fietsbandautomaten (binnenbanden hè). En ik zag steeds minder fietsroutes. Steeds vaker liep ik over provinciale wegen. Aan de linkerkant. Fiets op de weg, ik in de berm. Ik zag ook steeds minder batterij-inhoud op mijn telefoon. Ik had vier batterijen en een power bank en het einde van de voorraad kwam in zicht. Ik kreeg een goede ingeving. Ik maakte schermprints van mijn navigatie-app. Het bekijken van de geprinte kaarten kostte veel minder energie dan het steeds gebruiken van app.
Ik liep door een mooi bos en verbaasde me over de resten sneeuw die er nog lagen, maar die verbazing verdween toen het begon te sneeuwen. Sneeuw was hier nog helemaal in. Ik deed nog één nachtje in dit Duitse bos en liep de volgende ochtend Tsjechië binnen.
Geen douane. Wel een benzinestation, een aftands wisselkantoor en een vervallen wisselkantoor. En volop Tsjechisch om me heen. Tsjechisch is heel makkelijk zelf te maken. U kunt het ook. Open Word op uw pc, laat uw hand vallen op het toetsenbord en ziedaar, uw eerste Tsjechische woord. Ik verwachtte meer bossen, met beren enzo, maar ik was vergeten dat dat pas in Slowakije begon. Het bos hield op en ik zag gele velden en dorpen en soms wat schrale rijtjes bomen. En ik was ook de hondengrens gepasseerd. Hoera, de Dazer kon weer uit de tas gehaald worden. Er ging weer gelachen worden. Waar ik ook blij mee was, was de eenvoudigere infrastructuur. Gewoon rechte wegen van A naar B. Klaar met dat eindeloze gezwabber in honderd richtingen. Maar om te slapen moest ik wél de hoofdweg verlaten. Ik kreeg al snel door dat zo ongeveer iedere afslag van de hoofdroute 'Verboden toegang' is, dus dat ging ik maar direct negeren. Je moet natuurlijk wel een werkbare situatie overhouden. Ik sloeg een verboden pad in en zette de tent achter een wal. Wat me in de tent opviel, behalve het permanente geblaf op afstand, was de vieze lucht. Ik vreesde dat ik daar snel aan zou moeten wennen, aan die oostbloksmog die kennelijk nog steeds verspreid wordt.
De volgende dag passeerde ik de stad Louny, de stad Slaný (officieel Slanýtzontónantegenjemuderče) en nam ik een afslag omdat deze route een snelweg ging worden. In Kladno zag ik vuile industrie, en buizen langs de straat, en ik kreeg het idee dat Kazachstan niet ver meer kon zijn (terwijl Duitsland nog vlak achter me lag), zeker toen ik ook hier de flats zag in vrolijke kleuren net als in Aktau, flats die ooit grijs geweest moeten zijn. Vlak voor Praag lag bij een verkeersknooppunt een lap onvervalste Australische bush, inclusief takken met venijnige doorns, en uiteraard móest ik daar kamperen. Ook omdat ik niet in de avond in Praag wilde aankomen. Om 6.11 uur werd het de volgende ochtend licht, al bijna anderhalf uur vroeger dan bij de start van deze voettocht. Ik liep inmiddels al 43 km/d en zat al heel wat ruimer in mijn schema. Ik liep de laatste 10 kms naar de binnenstad. Het was een uitdaging geweest om deze etappe in één keer te doen, uitsluitend wildkamperend, maar dat had wel tot gevolg dat ik me 26 dagen niet gewassen had. Duitsland had drie openbare toiletten gehad maar die waren alledrie gesloten. Mijn haar kreeg ik haast niet meer in een staart omdat het bijna één knoop was en ik had een baard als Hugo Borst. Dat laatste wil alleen Hugo Borst. Voor het eerst kreeg ik bij de VVV als antwoord op mijn vraag naar goedkope kamers te horen dat ik het beste zelf op Booking.com kon kijken. Maar dat was niet verwonderlijk; het aanbod was nogal divers en lag verspreid over de stad. Ik kon er een pc gebruiken. Ik noteerde drie namen en liep door deze prachtige stad naar mijn eerste keus. De kamer die ik had gezien was nog vrij en het was een mooi kamertje met badkamer en koelkast. 26 dagen geen wifi, 26 dagen niet wassen en scheren: ik was tot laat in de avond druk bezig met heel veel activiteiten. De volgende ochtend bracht ik mijn wasgoed naar de receptie. Als ik het voor één uur bracht was het dezelfde dag nog klaar, zo hadden we de vorige dag afgesproken. Maar nu zei de receptioniste: 'Maar... dat is nooit voor elf uur klaar'.
'Dat hoeft ook niet', zei ik.
'Jawel, want je bleef toch maar één dag? Je hebt voor één dag betaald'
'Maar ik heb gezegd dat ik waarschijnlijk drie dagen blijf'
'Misschien had ik moeten zeggen dat je dan direct had moeten betalen voor drie dagen. Hoe dan ook, je kamer is de afgelopen uren online gereserveerd'
Ik begreep dat ik strikt genomen geen aanspraak kon maken op de kamer. Maar na vier jaar reizen wist ik ook dat het een ongeschreven regel is dat een kamer vastgehouden wordt voor een gast die aangeeft voor nog onbepaalde tijd te verblijven, zeker als hij dagelijks voor de uitchecktijd betaalt voor die dag. Als ik ooit een kamer uit moest na één of meerdere dagen vanwege een reservering, dan was dat bij het inchecken al duidelijk.
Het leek erop dat ik in de regen op zoek moest naar een nieuwe kamer, maar op de valreep was er nog een zolderkamer beschikbaar. Ik leverde mijn privé-badkamer in maar kreeg er stilte voor terug. Stilte die zo nuttig kan zijn om een verhaal te schrijven over een voettocht naar Praag.
Als er één ding duidelijk is geworden, voor zover het dat al niet was in Zuid-Amerika, dan is dat dat lopen een activiteit is die me heel erg ligt. Het kost me weinig moeite en blessures zijn vooralsnog niet serieus. Maar ik weet ook dat er kwalen zijn die wat later de kop opsteken. Die zich sluimerend openbaren. Als het lukt passende maatregelen te nemen tegen deze kwalen dan zou ik me kunnen richten op een groter plan. Tot die tijd volg ik voorlopig de E op mijn kompas en hoop ik op niet al te veel beren op mijn weg.
-
08 Maart 2017 - 07:17
Anita:
Hoi Richard, fijn om je verhaal over je voettocht te kunnen lezen. Nog fijner om te merken, dat je positieve stemming weer terug is. Ik vind het heel bijzonder, dat je zoveel km per dag aflegd. Dat gedoe in Nijmegen .... die 4 dagen .... zo lijkt het een peuleschil! Bij mij doen al mijn gewrichten al zeer na zo'n 25 km. En nu door koorts ed zelfs al na wat uren slapen in een warm bed met kruik en dikke donsdekbedden. Hopelijk vind je snel ergens een nwe slaapzak en blijven de beren op afstand. Goed reis nog. Grtz, Anita P.S. lifckhculztmjs -
09 Maart 2017 - 11:55
ElsVlielander:
Hallo Richard
Zo jij ben weer aan een nieuwe uitdaging begonnen, moedig hoor.
Fijn dat de rust in jezelf weer teruggekeerd is.
Heb weer genoten van je verhaal en mooie foto"s en kijk uit naar de volgende. Hopelijk voor je blijft het met de voet
tocht goed gaan want dat is immers je wens. Wens je een goede reis en succes toe en tot de volgende keer en gauw een lekkere warme slaapzak. Groetjes. -
10 Maart 2017 - 10:07
Anita:
Nog even en de Travis Translator komt op de markt. Kun je niet alleen Tsjechisch schrijven, maar ook leren praten! -
12 Maart 2017 - 13:02
Corriebeutewesterhof:
Mooi te lezen dat je je weg weer vind.pas goed op jezelf
-
10 Mei 2021 - 22:58
Belle:
Of Lennon nog leeft? Hij is laatst nog jammend gezien met Elvis, Kurt Cobain en Jimi Hendrix. -
11 Mei 2021 - 17:10
Richard Van Dijke:
Gaaf! Als ze gaan touren ga ik tickets bestellen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
