En toen liep ik... naar de maan

Contant geld, daar kon je in Zimbabwe eigenlijk alleen tegen woekerkoersen aankomen, en dus was ik blij dat ik mijn verblijf met mijn pinpas kon betalen en ook een supermarkt ontdekte die mijn pas accepteerde. Nu kon ik mij bevoorraden voor desnoods mijn hele verblijf in Zimbabwe en als het moest iedere nacht in de natuur slapen. Voor hier en daar een fles limonade onderweg kon ik dan mijn beperkte voorraad bankbiljetten gebruiken. Mijn financiële nood verdween maar ik zat nog wel met een ander probleempje, specifiek voor deze lodge in Harare. Er waren best veel bezoekers, verspreid over allerlei vormen van accommodatie, maar er waren maar twee badkamers met een slot en twee zonder. Buiten de badkamers waren er geen toiletten. De badkamers met slot waren iedere morgen tussen 6 en 10 uur bezet door een eigenaardig soort mensen, je treft ze veel in hostels, dat ondanks de toiletschaarste zonder aarzeling het bad vulde en de ruimte urenlang bezet hield waardoor alle anderen aangewezen waren op de slotloze badkamers. 'Wie sterk is kan ook slim zijn', oordeelde ik en sleepte een zwaar olifantsbeeld mee de badkamer in en legde dat tegen de deur.

Harare leek me een geschikte stad om eens nader te bekijken. Ik bezocht de botanische tuinen. Het waren niet best onderhouden tuinen en alle gebouwen die er stonden zoals het herbarium waren gesloten. Ik denk dat het geheel door de Britten is neergezet en na hun vertrek in verval is geraakt, zoals je dat vaker ziet in dit deel van de wereld, maar met een beetje fantasie was dit een mooi, gevarieerd herfstbos en zo had ik een aangename boswandeling. Ook bezocht ik een kunstgalerij voor de broodnodige culturele input. Mijn fiets had een nieuwe achterband nodig maar ik kon in Harare niet slagen, telefonisch kon ik één iemand bereiken die in mijn maat alleen een 'tubeless' band had, een band voor gebruik zonder binnenband, maar aan die fratsen begin ik niet, al vind ik het wel amusant om in fietsverslagen te lezen over alle tekortkomingen van moderne snufjes en alle uitdagingen die ze teweegbrengen. De uitdaging die ík nu had was van logistieke aard. Ik kon hier zoals gezegd inkopen doen in een supermarkt met bankpas, en die supermarkt kwam alleen in Harare voor. Ik had diverse mogelijke routes uitgestippeld door Zimbabwe en over de langste route zou ik maximaal 17 dagen doen. Ik deed er dus verstandig aan voor 17 dagen voedsel bij me te hebben. Ik noteerde wat ik nodig had en hoe ik mijn tassen moest inpakken om alles mee te kunnen nemen. Als ik nu eens vier blikken spagetti in de tentzak stopte, en één fles limonade in de slaapmat rolde, etc, etc. Ik kreeg het idee dat het moest lukken.

Rond mijn vertrek was er een grote groep Spanjaarden gearriveerd. De 'huiskamer' bij de keuken was nu geconfisqueerd en ik werd min of meer naar de niet in gebruik zijnde bar gedwongen om te eten. Ik ontdekte er een wc, pal voor vertrek. Dat zul je net zien. En toen ik mijn tent inpakte was er een Spaanse die in de tuin bij mijn tent een gesprek hield zoals alleen Spanjaarden en Israelieten dat kunnen, een lange, emotieloze, zakelijke monoloog: 'Luister goed, ik zeg het maar één keer. 200 gram aardbeien, een pond suiker, 100 gram gelei. IJmuiden windkracht vier. Ga na de rotonde na 200m rechtsaf. Sevilla - Malaga 1-2, Petach Tikva - Hapoel Beer Sheva 2-2. Was voor het lezen van de gebruiksaanwijzing grondig uw handen. Middagtemperatuur 13 graden, tenminste houdbaar tot: zie onderzijde verpakking. Dood de teek niet met napalm, dat kan vlekken op de huid veroorzaken.' Het ging maar door, ik denk wel een uur lang. Het was meer tekst dan ik in een jaar uitspreek.

Met mijn boodschappenlijstje had ik vlot mijn voorraad bijeen. En na al het denkwerk zat ik ook vlot op de fiets, alles paste. Topzwaar reed ik de stad uit, ik had alle verkeerslichten mee.

Ik reed door Kwekwe. Ik zou lyrisch geweest zijn over die plaatsnaam, ware het niet dat ik een dag eerder op de kaart Nababeep had zien liggen in Zuid-Afrika. De naam Nababeep is nog fantastischer dan Kwekwe. Kwekwe was een aantrekkelijk plaatsje, ik denk dat het een mijnstadje was, en een volgende plaats op mijn route, Gweru, zag er ook goed uit met al zijn voorzieningen. Wat een verschil met al die armoede die achter me lag in Tanzania en Malawi.

Ik kon nu zuidwestwaarts naar Bulawayo, maar koos voor een extra stuk Zimbabwe door zuidoostwaarts naar Masvingo te rijden, want Zimbabwe beviel me. In de avond vroeg ik om een plek voor de tent bij een huisje, maar de timide vrouw die ik aantrof stond het niet toe, de eerste weigering die ik deze reis ontving. Ik kon me er iets bij voorstellen, ze was alleen met een klein kind. Ik was aangewezen op wildkamperen en vond een plek in een bos, maar ondervond dat deze regio toch nog te bewoond was om in te kamperen want ik hoorde stemmen en koeienbellen. En dus maakte ik van wildkamperen nog geen gewoonte.

Het fietsen was veel aangenamer dan in voorgaande landen; oude gewoontes werden hersteld, ik kon weer muziek luisteren, plannen maken en wegdromen. De picknickplaatsen die ik kende van Namibië waren teruggekeerd in beeld al waren ze vaak vervallen, vervuild of er was een brand overheen gegaan. Ik zag veel goudgeel gras en monsterlijke stenen zo groot als huizen in het land liggen. In de avond vroeg ik bij een grote verzamelingen hutten, huizen en veeverblijven of ik mijn tent kon opzetten. Ik werd naar chief Emanuel gebracht en ik kon op zijn terrein verblijven, dat had hij liever dan dat ik op de grond buiten de omheining kampeerde want er waren geruchten dat er 's nachts hyena's rondliepen. Zoals overal waar ik bij mensen kampeer werd me gevraagd of ik mij wilde baden. Ik zeg dan altijd dat ik wel een douche neem in de eerstvolgende grote stad, maar deze keer had ik een speciaal verzoek. Ik had me niet geschoren in Harare en wilde toch wel graag van mijn baard af, omdat mijn stofmasker, die ik vaak gebruikte, en een baard elkaar niet goed verdragen. Het prikt en het laat ongefilterde lucht door. En zo zat ik even later op een stoel met een emmer met een bodem water voor me en een scheermes in mijn hand, bij mijn fiets met een spiegeltje op de bagage, in de invallende duisternis mijn baard af te scheren, zo goed en zo kwaad als dat ging.

Ik reed de 23 resterende kilometers naar Masvingo. Opnieuw een aangename plaats met o.a. een museum en een park. Ik sloeg flessen limonade in en dat viel wat tegen. Ik had mezelf een koude cola beloofd voor bij de lunch maar dit was weer eens zo'n supermarkt die de koeling volgestouwd had met een suikervrije Coca cola en ik was aangewezen op halflege kratten echte Coca cola, de Coca cola die ook daadwerkelijk verkocht wordt. Ik vervolgde mijn route met warme cola. 'John!', zei iemand. 'John Rambo!', zei een ander, honderd meter verder. 'Hello soldier man!, zei een volgende. Wonderlijk, die inheemse begroetingen. Ik kreeg een bijzondere lekke band, in enkele seconden was-ie plat. Er bleek lucht onder een collectie plakkers vandaan te komen. Ik verwijderde voorzichtig de hele collectie en zag een scheur van 2,5 cm. Die band kon weg. Later zou me dat nog een keer overkomen. Het leek erop dat mijn in Mexicali aangeschafte Kenda-bandjes het einde van hun levensduur bereikt hadden. Naast mijn drie Kenda-banden had ik nog drie Schwalbe-banden dus aan binnenbanden was nog geen gebrek. Ondertussen werd wel de groene antileklaag van mijn achterband zichtbaar, profiel zat er al lang niet meer op. Omdat ik hier altijd op asfalt reed en het nooit regende kon ik daar lang mee door blijven rijden zonder veel risico, maar ik zocht nog steeds naar een reserveband.

Ondertussen zat ik op de route Harare-Johannesburg, zo realiseerde ik me. Veel vrachtverkeer, veel bussen, en dat zou op zich niet zo'n probleem zijn als ik genoeg ruimte had. Maar de vluchtstrook was verdwenen, de randen van de weg brokkelden af, de berm lag 10 cm lager dan de weg en de overgang tussen die twee was behoorlijk abrupt. De route was mooi met al dat wuivende goudgele gras, de enorme stenen en de prachtig afgewerkte traditionele ronde hutten met zwartgekleurd riet als dak, waardoor ik het idee kreeg door een Efteling-achtig landschap te rijden, maar het fietsen vond ik te gevaarlijk worden. Ik droomde niet meer, ik was constant bezig met het verkeer. Toen ik binnen een minuut twee keer van de weg getoeterd werd was ik het zat. Ik nam deze route voor de lol maar de lol ontbrak. Dat kwam me niet al te zinnig voor. En dus keerde ik om.

Voor Zimbabwanen ben ik zeer aantrekkelijk. Of op zijn minst opmerkelijk. Zodra mensen mij zien kunnen ze hun ogen niet meer van mij af houden. Het komt vaak voor dat mensen die voor mij uit lopen in de gaten krijgen dat ik achter hen rij. Vanaf dat moment zit hun hoofd aan een denkbeeldig elastiek. Ze blijven vijf seconden kijken, richten dan met moeite de blik weer vooruit en plop.... daar schiet het gezicht weer naar achteren. Er wordt weer vijf seconden gestaard, met een uiterste inspanning wordt het hoofd weer naar voren gericht en plop... daar schiet het gezicht weer naar achteren. Dat duurt net zolang tot ik gepasseerd ben. In een melige bui zeg ik steeds: 'Ja, ik ben er nog', 'Ja, ik ben er nog, 'Ja, ik ben er nog', of ik zwaai iedere keer als hun hoofd terugzwiept naar achteren.

Ik was 60 km voorbij Masvingo maar kon na enige tijd de route afsnijden naar het traject Masvingo-Bulawayo. Aan het eind van de dag liep ik een terrein op waar een huisje stond. Met even weinig tekst als waarmee ik laatst geweigerd werd werd ik nu ontvangen. Op mijn vraag of ik de tent hier op kon zetten was het antwoord 'Ja', met een 'Waarom niet'-intonatie. Toen ik een boom aanwees en zei: 'Daar?', stak het meisje een duim omhoog. Geregeld. Later kwam er een man naar mijn tent, dit was zijn terrein. Ik was welkom, zei hij. Hij vertelde het een en ander. Onder andere over de asbestmijn verderop, waar asbest gewonnen werd voor de fabricage van daken. Ik zei dat asbest nogal schadelijk was voor de gezondheid. 'Ja, we hebben hier zinkhoudend water in de omgeving en asbesthoudend water. Dat laatste drinken we liever niet', vertelde hij. In de tent viel het me op dat ik al aardig wat nachten achtereen in de tent lag. En toen realiseerde ik me dat dat wel eens een lange reeks kon worden omdat mijn laatste hotelkamer op deze reis waarschijnlijk al achter me lag. Ik had nauwelijks contant geld en in de landen die voor me lagen pasten hotelkamers niet meer in mijn budget.

Voordat ik mijn zijsprong maakte was er een ontwikkeling gaande die me beviel. Steeds meer natuur, steeds minder mensen op de weg, steeds minder bewoning. Maar door deze zijsprong had ik een stap terug gedaan. En dat begon me tegen te staan. Er werd hier weer naar me geroepen, gefloten, gestaard. Ik werd een beetje mensenmoe en begon me af te zonderen. Met muziek, met een zonnebril. Enigszins hypocriet was dat wel want 's avonds had ik de mensen weer nodig om veilig te kunnen overnachten. Zo kwam ik bij een huis terecht waar een klein meisje haar moeder informeerde over mijn komst en die keek me vorsend aan. Ze belde haar man en haar strenge blik kreeg meer menselijkheid: 'Het is in orde, je kunt blijven'. Ik kreeg een stoel om te wachten op de komst van haar man. Toen het donker werd stond ik op en liep naar mijn fiets om bescherming tegen muggen te regelen en toen ik terugkwam liep het meisje me tegemoet en zei: 'Dinner is ready'. Dat kwam nogal als een verrassing. Voor mijn stoel stonden een bak water voor het wassen van mijn handen en een bord afgedekt met een omgekeerd bord. Het lokale standaardvoedsel leek op aardappelpuree en smaakte prima, en het vlees was mals en de groente prima gekruid. Toen mijn bord leeg was arriveerden de broers Paul en Godfrey, nog niet pensioengerechtigd maar desondanks gepensioneerd. Om bezig te blijven runden ze een bar, twaalf kilometer verderop. Ze hadden ook nog een winkel maar die was gesloten omdat het onmogelijk was om in deze afgelegen regio op de hoogte te blijven van de prijzen van goederen. Steeds liepen ze het risico producten te goedkoop aan te bieden vanwege inflatie. En dus lag de zaak stil tot er betere tijden zouden komen. Net als eerder bij Emanuel kreeg ik een kamer aangeboden maar ik gaf weer de voorkeur aan mijn eigen bed, ook al is de slaapmat al lange tijd lek en blaas ik 'm niet eens meer op. Ik keek er van op dat ik niet de eerste fietser was die hier overnachtte maar de derde, eerder waren er afzonderlijk van elkaar twee Duitsers geweest. De honden op dit terrein waren luidruchtig, volgens Paul hielden ze de hyena's op afstand.

In de ochtend probeerde ik een band te plakken maar één van de honden was zo speels dat ik mezelf op moest sluiten in mijn tent om iets gedaan te krijgen. Met een geplakte band reed ik in volle vaart met de wind mee naar Bulawayo. Ik kon niet voorkomen dat ik er in de avond aankwam want ik raakte door mijn vochtvoorraad heen en kon die nergens meer aanvullen, dus ik moest wel doorrijden. Toen in 1637 de eerste Nederlanders in dit gebied aankwamen werden ze getrakteerd op een luid concert met gezang en tromgeroffel. 'Wat een boel lawaai joh', zei één van de Nederlanders. 'Bulawayo', papegaaide een inboorling en prompt werd het verwerkt in het lied dat gezongen werd: 'Bulawayo, o makusa nkando numa, bulawayo'. Omdat het dorp waarin deze scene zich afspeelde nog naamloos was en de bevolking dol was op dit nieuwe woord werd Bulawayo de officiële naam van het dorp, en zou het later uitgroeien tot een stad, de stad die ik in 2019 laat in de middag bereikte. In het donker bereikte ik de lodge die ik op het oog had, hier was een mogelijkheid tot kamperen. Het werd een beetje een domper. Eerst duurde het lang voor er iemand verscheen, daarna kreeg ik te horen dat er de eerste uren nog geen elektriciteit was, en voor wifi moest ik bijbetalen. Ik kon hier niet meer weg nu, maar zou hier in de ochtend zeker weer vertrekken. Ik nam een douche, waste wat kleren, at en werkte wat administratie bij. Al die tijd was er geen stroom. Toen het om 22.30 uur tijd werd om te slapen liep ik nog één keer naar de keuken en stak de stekker van mijn waterkoker in het stopcontact, en verdomd, ik had stroom. Ik dronk alsnog vier mokken thee om de vochtbalans weer te herstellen. De keuken die ik kon gebruiken was eigenlijk de keuken van een cottage, en zo had ik voor even mijn eigen huiskamer en was mijn avond weer goed. Maar toen ik 's ochtends weer met de waterkoker terugkeerde naar 'mijn' keuken was de stroom weer verdwenen. Ik pakte snel in en vertrok.

Ik zette mijn zinnen op het City of Bulawayo Caravan Park. Dat klonk als een goedkoop aftands park maar ik probeerde het toch maar. Mijn idee klopte. Het was een slecht onderhouden park, alle verlichting was kapot, alleen het verstgelegen toiletgebouw kon gebruikt worden en zelfs dat was beschimmeld, bestoft, de douches lekten en geen deur kon op slot. En er was alleen koud water. Het was vast een park dat door de Britten is neergezet en na hun vertrek in verval is geraakt. Het was een pretentieloos park en nergens was geld voor. Maar er was stroom, er was wifi, er was ruimte en ik had de hele camping zowat voor mezelf. Ik vond het er fantastisch. Ik had nog ruim een tientje aan Zimdollars en het kostte een knaak per dag en ik voelde aankomen dat ik hier vier dagen ging blijven. Omdat het kon. Ik zette de tent op, zette koffie, ontbeet en las al het voetbalnieuws wat ik wilde lezen. Ik genoot me suf en dat zou niet meer veranderen. Dit was geen lodge zoals overal elders, dit was net een Europese camping. Ik was weer even 'thuis'.

Ik kwam aan op zaterdag en maandag en dinsdag zouden feestdagen zijn. Het leek me het beste om op tijd de dingen te kopen die ik nodig had. Ik bezocht in de middag een fietsenzaak die goedkope Indiase banden voor veel te veel probeerde te verkopen en ik verschoof mijn hoop naar Botswana. Ik probeerde water in te slaan in de supermarkt en ontdekte dat de grootste fles water die van 0,5 liter was en dus nam ik er 16 mee. Ook deze supermarkt, de OK, accepteerde mijn pinpas, dat had ik onderweg al ondervonden. Na het doen van boodschappen werd er door security een controle uitgevoerd met behulp van de bon. Ik kreeg de bon terug met vlot geplaatste streepjes achter ieder product, op gelijke afstand van elkaar. Ik kreeg sterk de indruk dat er gecontroleerd werd of alles wat op de bon stond ook daadwerkelijk in de kar lag. Potverdorie, dát is nuttig.

Bulawayo was in weerwil van zijn naam een rustige stad en de feestdagen hadden een versterkend effect. Rust in de straten, geen absurde rijen die je normaal bij banken en tankstations zag (ergens gaat er toch nog iets mis met de hervormingen) en ook het spoorwegmuseum dat ik bezocht was stil. De uiterst vriendelijke man die het museum beheerde heette Gordon, en ik stelde me voor hoe hij als kleuter in 1932 met zijn ouders het leven in Engeland omruilde voor een onzeker bestaan in Rhodesië. Er was een expositiehal en buiten stonden vele wagons en ik mocht van Gordon op en in alle wagons klimmen en dat liet ik mij geen twee keer zeggen. Niet alle wagons waren toegankelijk maar ik was tevreden. De hal was bomvol informatie en interessante objecten en ik heb alle beschikbare tijd verbruikt.

Na vier dagen camping zag ik de terreinknecht weer die terug was van zijn drie vrije dagen. Uit beleefdheid vroeg ik hem of hij zich een beetje vermaakt had. Dat was een domme westerse vraag. Hij was zijn dagen doorgekomen, dat was het beste dat je er van kon zeggen. 'Er is geen geld om je te vermaken', zei hij en er volgde een klaagzang met een hoofdrol voor de regering.

In een winkelcentrum ver buiten Bulawayo deed ik toch nog een poging om een band te vinden. Maar het winkelcentrum was sterk verouderd. Tachtig procent van de panden stond leeg. Er hing een sinister sfeertje, met roepende en fluitende mannen. Het was vast een winkelcentrum dat door de Britten etc, etc. Mijn band kon ik vergeten. Ik zocht de hoofdweg op naar de grens met Botswana. Prikkeldraad links en rechts, weinig verkeer, haast geen mensen meer die op of langs de weg liepen, weinig bewoning, bruikbare picknickplaatsen. Het was weer zoals het in Namibië was bij mijn start. Dit was een opluchting. Zo moest het zijn. Dit was een heerlijke uithoek van Zimbabwe.

Bij de grens hoefde ik geen exitformulier in te vullen, geen entreeformulier, ik had geen visum nodig. Twee keer twintig minuten in de rij, twee stempels en ik was in Botswana. 'Five days', zei de beambte. Vijf dagen? En ik had net nog verteld dat ik op de fiets was. 'Dat gaat me niet lukken, Botswana doorkruisen in vijf dagen op een fiets'. De mevrouw bekeek de zaak nog eens, en gaf me 90 dagen. Dat leek er meer op. Buiten zei een mevrouw bij de slagboom dat ik er verstandig aan deed om direct naar mijn eindbestemming te vliegen, fietsen was veel te gevaarlijk. In Botswana zaten immers olifanten en leeuwen.

Ik reed Botswana in. Bushland achter prikkeldraad werd afgewisseld met bewoonde zones. Op deze eerste namiddag in een nieuw land mikte ik voor de nacht op bewoning maar dat was er niet toen het tijd was om te stoppen. En dus sloeg ik een zijpad in en kampeerde achter een spoorlijn.

Het was heerlijk om weer wild te kamperen. Ik voel me toch wat opgelaten in de ochtend als ik bij vreemden kampeer, en nu kon ik kalm aan de dag beginnen. Ik reed naar Francistown, een prettige stad tjokvol voorzieningen, met winkelcentrum na winkelcentrum. Ik verwachtte dat ik op het vervolg van de reis geen problemen meer zou ondervinden met het verkrijgen van geld en dus was er geen noodzaak meer om met grote hoeveelheden contant geld rond te rijden, en dus wisselde ik wat euro's om in Botswaanse pula's. Ik was nu in een land waar dat gewoon simpel kon. Bij gebrek aan een fietsenwinkel zocht ik in hypermarkten en warenhuizen naar een band maar trof slechts in één warenhuis een leeg vak met 26" banden. De man van de security bij het laatste warenhuis dat ik bezocht verwees me naar een zaakje dat iets verderop zat. Het was een elektronicazaak dat ook wat fietsartikelen verkocht. Ik ging eens kijken en jawel, ik kon er een band krijgen voor 5 euro. Daar was ik voorlopig weer even mee gered, uit de huidige band kon ik misschien ook nog 1000 km persen. Ik bevoorraadde me en reed Francistown weer uit. Ik had er aanvankelijk willen blijven maar na mijn verlengde verblijf in Bulawayo verviel dat idee. Ik verliet de hoofdroute want die zou een heel eind verderop door een nationaal park voeren en ik had er geen behoefte aan om daar teruggestuurd te worden. En dus nam ik een alternatieve route, evengoed geasfalteerd en vermoedelijk tamelijk identiek: bush en prikkeldraad. Dat was ook de klacht van Ruben, de Spaanse fietser die uit de andere richting kwam: 'Duizenden kilometers prikkeldraad en bush, ik vind het een verschrikking, ik zal blij zijn als ik weer onder de mensen ben'. Ik zei dat ik me enorm verheugde op het traject dat voor me lag.

Wederom was ik aangewezen op wildkamperen. Maar deze keer was ik te gemakzuchtig. Ik vond een mooie plek achter een omgevallen boom, zag op de kaart dat ik maar 80 meter verwijderd lag van een pad maar ik voelde me veilig genoeg. Totdat de tent stond en er een auto langsreed, en ik zag hoe dichtbij dat was, en hoe zichtbaar ik was vanuit een bepaalde hoek. Toen ik later een autodeur hoorde en stemmen wist ik dat ik hier niet wilde blijven. Normaal heb je in het donker geen keus meer maar ik wist dat de volle maan bijna ging opkomen en dat ik bijgelicht zou worden in mijn evacuatie. Ik brak de tent af en wachtte maar de maan liet zich nog niet zien. Ik ging vast lopen. Dat was wat riskant met al die struiken en kleine bomen met lage takken met doorns, je wilt geen stuk hout in je ogen krijgen. Maar ik oordeelde dat het net licht genoeg was. Ik liep 300 meter en keek op de kaart waar ik was. Ik bevond me op 80 meter van het pad. Verdomme, ik had parallel aan het pad gelopen. Je bent in een bos zo je oriëntatie kwijt. Maar daar was de maan. En de maan kwam op in het oosten en daar moest ik heen. En dus was mijn opdracht: Loop naar de maan. En ik liep naar de maan. Na 300 meter stopte ik, zette opnieuw de tent op en lag iets geruster. Voor het eerst sinds Namibië in april wildkampeerde ik twee nachten achtereen.

Het Grote Zalige Avontuur was weer bezig. Ik reed weer in de leegte, over enorme afstanden. Ik was Rookhok Afrika uit, ook al fiets je weer door rokerige lucht zodra je huizen ziet. Maar hier woonden aanzienlijk minder mensen dan ik de afgelopen maanden gewend was. Wilde dieren bleven uit, wel kreeg ik weer te maken met stekende vliegen die harde bulten achterlieten. Het werd een uitdaging om ergens een onderbreking te vinden in de hekken links en rechts om te kunnen kamperen. Toen ik bij een ondergaande zon een openstaand hek zag twijfelde ik niet, het was mijn enige mogelijkheid. Ik duwde de fiets over een zandpad en daarna de bush in, maar hoorde links honden en rechts stemmen. Hier ging ik niet liggen. Ik liep net zo lang tot ik bewoning zag en daar kon ik kamperen, op een omheind terrein van een man met twee peuters. Vanaf de weg lijkt dit een lap grond van een grootgrondbezitter, maar nu ik achter het hek was zag ik dat hier gewoon weer mensen wonen in hun hutten.

De wind werd met de dag krachtiger maar dat was niet erg want ik had 'm in de rug. Ik koerste af op de stad Orapa maar stuitte op een poort met security. Of ik een pasje had. Dit bleek een verboden stad te zijn voor mij. Ik vroeg wat er was, wat er speciaal was aan Orapa. 'Precious dammon', was het antwoord. Ik liet het twee keer herhalen en zei toen vragend: 'Precious dammon?' Het werd bevestigd. Nou goed, precious dammon dus en ik was blij dat er een omweg om de stad heen was, dan hoefde ik niet honderden kilometers terug te rijden. De omweg was interessant, er was geen prikkeldraad meer en er was pal langs de weg goudbruin gras van een halve meter hoog. In Mozambique zou het verbrand zijn, hier wuift het in volle glorie. Ik vind dat toch mooier, om de één of andere reden. Terug op de hoofdweg werd ik verrast want de struiken waren verdwenen en ik zag nu weidse vlakten, en het prikkeldraad was weg. Potverdorie, eindelijk het Afrika zoals ik het me voorgesteld had. Onbewoonde natuur! Heel even was het genieten, daarna zag ik steeds meer hutten in het land. Bij een hut met wat geitenverblijven zette ik met toestemming de tent in het zand, wildkamperen was nog geen vanzelfsprekendheid. Ik keek naar mijn afgelegde afstand. De teller stond op 171 km. Net als die klim van laatst opnieuw net geen eervolle vermelding, en dus geen opname in de afstandenlijst onder 'Reisdetails' (uiteraard zijn zoals altijd wel de algemene gegevens bijgewerkt). De man bij wiens hut ik stond praatte als een doof persoon maar hij kon wel horen want hij herhaalde steeds de laatste lettergreep van wat ik zei. Zodra er een bekende op het terrein kwam praatte hij normaal. Ik moest denken aan het personage Ann uit de serie Little Britain, een man in vrouwenkleding die zich tegenover mensen om hem heen krankzinnig gedraagt met als enige tekst 'È è è', maar zodra de telefoon gaat voert hij serieuze gesprekken (https://youtu.be/1B2MJc6I5bg).
Eén van de mannen die op het terrein kwam zei dat ik veel olifanten ging zien op het traject voor me. Ik denk dat alcoholmisbruik een wijdverbreid probleem is in dit land. In plaats van olifanten zag ik extreem veel vee. Toen ik een band plakte zag ik steeds weer een nieuwe kudde uit het tegenovergelegen land komen en de weg oversteken. De bermen lagen onverminderd vol poep van koeien en ezels. Aan het eind van de dag was er weer veel bush en bewoning en ik legde me neer bij opnieuw een verblijf bij een hut maar toen het zover was zag ik geen enkele hut meer en was ik alsnog gedwongen te wildkamperen. Maar de poep die tussen de struiken lag kon nooit uit een koe gevallen zijn, dit waren eerder strobalen dan vlaaien. Ik zag vertrapte struiken en geschuurde bomen. Ik had sterk het idee dat ik mijn kampeerplek met zorg moest kiezen. Verborgen tussen struiken bij een boom, een plek die met geen mogelijkheid voor een doorgaande route kon worden aangezien, zette ik de tent neer en hoopte er het beste van.

Ik kreeg slechts bezoek van een koe en iets dat knorde. Ik ging ongeschonden weer op pad en na het dorp Motopi kwam ik op de hoofdroute Francistown-Maun, mijn alternatieve route was ten einde. Ik zag veel toeristen, in trucks en landrovers; ten noorden van dit traject zijn veel nationale parken. Het is hoogseizoen en dat merkte ik toen ik in Maun aankwam en een aantal campings bezichtigde. In Malawi zou ik de 'overland trucks' verwelkomd hebben maar op Nkhata Bay na was ik bijna overal in mijn eentje. Nu zijn de campings overvol en verlang ik naar leegte en stilte. Ik reed net zo lang door tot het donker was en toen bevond ik me op een aanzienlijk rustigere camping. Klaar voor de 1300e nacht in mijn tent.

En straks doen we er een tandje bij. Dan voert de route steeds dieper de Kalahari in. Nog minder bewoning en meer natuur, wild, droogte en misschien zelfs hitte. Ik ben terug in mijn natuurlijke fietsomgeving.