100. Roostervrij revitaliseren

Ze hadden een huisdier voor me geregeld. Naast mijn tent was een grote kooi gezet met een ara. Overdag mocht hij eruit en klom hij over zijn kooi en liep soms een paar decimeter door de tuin. Zijn gereutel had een kalmerende werking: 'Hello? Krrrr. Noknoknok. Oh. Whiiiiii!'. Het lag niet aan hem dat ik mijn verblijf kort hield in Noordoewer. Ik miste hier dat blije gevoel dat ik normaal heb bij een meerdaagse tussenstop. Ik kon hier mijn draai niet helemaal vinden. Dit was een lodge zonder kampeerfaciliteiten. Ik mocht er mijn tent opzetten en één van de kamers gebruiken om te douchen of water te halen, maar verder moest ik het doen met een hete tent en een bankje ernaast. Mijn avonden had ik in de bar kunnen doorbrengen maar de Afrikaanse sluitingstijd, rond 21.00 uur, begon me tegen te staan. Dan begint mijn avond pas.

Tijdens het fietsen had ik het tegenwoordig altijd naar mijn zin, en dus ging ik gewoon weer fietsen na tweeënhalve dag rust. Ik moest wel mijn beeld van de realiteit bijstellen. Het voornaamste minpunt van Zuid-Afrika was dat ik zo goed als altijd tussen twee hekken fietste; alle grond was omheind. In Namibië wilde ik de vrijheid hervinden maar toen ik eens mijn lijstje met kampeerstekken bekeek van eerder in april bleek dat ik ook in dit land meestal tussen hek en weg stond met mijn tent. In Namibië is alle grond waarop in theorie een geit in leven gehouden kan worden omheind en in gebruik als graasgrond. Toch vind ik de hekken minder storend dan in Zuid-Afrika, omdat Namibië een betere reputatie heeft als het gaat om veiligheid. Als kamperen langs de weg minder riskant is kan ik mijn vrijheidsbeperking beter accepteren. Enkele van mijn favoriete landen tot dusver, Argentinië en Australië, stonden eveneens vol hekken, zo besefte ik ook nog eens. Toch zal ik niet in het zicht gaan liggen langs een hoofdroute en na een eerste dag fietsen zat ik bij zonsondergang wel degelijk op een hoofdroute. Ging dat moment dan toch komen dat ik over een hek moest klimmen? Nee. Ik vond een afwateringsruimte met twee wallen haaks op de weg en daar paste ik mooi tussen. Om helemaal uit het zicht te verdwijnen moest ik wel een laag zand afgraven, maar dat lukte nog in de schemering.

Wat me opviel was dat de picknickplaatsen langs de weg er zo keurig uitzagen. Op mijn terugweg vanuit Tanzania waren ze in Mozambique weer in beeld verschenen en per volgend land dat ik aandeed verbeterde hun conditie. Van vernielde restanten uit een koloniaal verleden tot de veelal intacte exemplaren in Zuid-Afrika. Maar in dat laatste land ontbrak het nog aan één ding: properheid. Op het asfalt liet men er alle denkbare vloeistoffen lopen, overal lag glas en ander afval en het stonk er naar pis. In Namibië worden vuilnisbakken geleegd, wordt kapot glas verwijderd en krijgen de bankjes en tafels geregeld een lik verf. Er resteert maar één verbeterpunt: ze staan nogal onregelmatig verspreid. Zo vind je er drie op vijf kilometer, zo vind je er vijftig kilometer lang geeneen. En verlaat je het asfalt dan zul je er vergeefs naar zoeken.

In Noordoewer was slechts een kleine buurtsuper geweest, de grote bevoorrading moest plaatsvinden in Karasburg. En daar koerste ik op af aan het eind van mijn tweede dag. Ik zat met een probleem. Er was te weinig tijd om boodschappen te doen, vóór Karasburg kon ik niet wildkamperen, er was teveel bewoning, en aan een betaalde overnachting had ik geen behoefte zo kort na mijn verblijf in Noordoewer. Ik moest dus voorbij Karasburg zien te komen en de volgende dag terugkeren om te shoppen. Ik slaagde hierin en had er op gegokt dat ik achter het spoor kon liggen dat parallel aan de weg liep, maar in de praktijk lag het veel te laag. Gelukkig had ik ergens een hek open zien staan, dat was nog mijn enige kans. Ik reed een stuk terug en fietste door de opening het land in. In een bedding zette ik de tent op. Ik was blij met mijn natuurstek tot ik stemmen hoorde. Ik kon hier niet meer weg, ik kon me hooguit gedeisd houden. Ik ben maar gaan slapen, na een korte maaltijd met een lampje onder mijn opengeritste slaapzak. Ik had verder door moeten rijden, veel verder dan een kilometer van de bewoning.

Ik keek naar de flessen Coca-Cola in het schap. Ik was te voorbarig geweest in Zuid-Afrika. De Coca-Cola bevatte weer de hoeveelheid suiker die ik gewend was. Maar waarom beweert Coca-Cola dan dat 'Coca-Cola regular' wereldwijd volgens hetzelfde recept gemaakt wordt? Ik kocht Coca-Cola. En ik sloeg nog veel meer in. Belachelijk veel eigenlijk. Buiten was er veel hangvolk. Karasburg was geen leuke plaats, er komt teveel op je af. Bietsende kinderen, mannen die tegen je aan gaan ouwehoeren, geregeld dronken. In een slijterij zat een alleraardigste blanke dame achter de toonbank die me iets aanbood uit de koelkast. Ze vertelde over hoe het er hier aan toe ging. Over het werken met haar personeel bijvoorbeeld: 'Iedere dag moet je ze alles vertellen. Er is nooit eigen initiatief. Als ze de vloer moeten dweilen en ze zien dat er iets over de toonbank geknoeid is, dweilen ze alleen de vloer. Als ze niets te doen hebben werken ze nooit vooruit, ook niet als er drukte verwacht wordt. Maar ze schuiven wel vaak werk door naar de volgende dag.' En ze vervolgde: 'Mensen komen tot niets hier, ze drinken alleen maar. Vrouwen krijgen een bescheiden bedrag van de overheid als ze een kind krijgen en veel vrouwen krijgen kinderen om die reden, zonder te beseffen dat dat niet toereikend is op de lange termijn. Maar het is hier in dit land relatief rustig en het leven is hier beter dan in veel andere landen.'

Op een picknickplek zette ik het mes in de plastic verpakking van de leverpastei. Het bleek nogal dunne leverpastei en door de warmte was de verpakking wat uitgezet. Met een zakdoek veegde ik de pastei uit mijn haar. Toch was er nog voldoende over voor op brood. Na mijn boterhammen en de koude cola was ik er klaar voor. Ik stapte af van mijn reguliere wijze van fietsen en ging een nieuwe hanteren. Over de hoofdwegen zou ik in een mum van tijd in Windhoek zijn maar ik had nog ruim twee maanden. En dus ging ik zoveel mogelijk routes uitstippelen over gravelpaden. Allereerst in Zuidoost-Namibië. Ik verliet het asfalt en reed het gravel op. Dat leverde niet direct een beloning op, ik reed nog steeds tussen hekken langs graasgrond. En ik moest nog extra werken ook voor mijn slaapplaats. De berm lag vol stenen en ik moest een stuk grond van twee bij drie ontdoen van stenen, inclusief uitgraven, voor ik de tent neer kon zetten. En de tijd die ik in die tent kon verblijven werd ook korter. De tijd van de koele avonden was voorbij en die van de koele ochtenden ook, de zon begon een dwingende invloed te krijgen.

Mijn route werd bergachtiger. Mijn kilometerstand groeide, ik overschreed de 130.000 km. Er lag een dode jakhals op de weg. Dat vond ik knap, verongelukken op een weg met één auto per dag. Misschien dat je dan júist niet alert meer bent. Ik klom een vallei uit en verwachtte aan de top weer te dalen maar was plots weer op een vlakte. Vreemde ervaring is dat toch steeds. Ik merkte dat er een scheur in mijn broek zat, in de lies. Het was de strakke groene broek die ik kocht in de Westelijke Sahara, de broek waarvan ik de pijpen gehalveerd had. Deze strakke groene broek stond me niet echt goed, in tegenstelling tot historische figuren zoals Nostradamus, en dus hoefde ik er niet rouwig om te zijn dat deze broek versleten was. Ik kruiste in het gat Ariamsvlei de asfaltweg die ik eerder verlaten had. Ik zat hier maar op anderhalve dag fietsen van Upington, de plaats in Zuid-Afrika die ik drie weken eerder verliet na dat lange oponthoud. Ariamsvlei was om te janken. Er was niet eens een winkel. Wel een monsterlijke kerk, maar het aanbidden van een denkbeeldige entiteit is dan ook belangrijker dan eten. Gelukkig was er bij het tankstation een getraliede opening waarachter frisdrank verkocht werd. Ik kocht drie flessen van twee liter en reed verder. Ik zag een dood hert met zijn poot in de lucht. Dat vond ik een rare pose, tot ik zag dat die poot bekneld zat tussen twee draden van een hek. De gravelwegen waren zoveel beter dan ik gewend was in Zuid-Afrika, waar ik zo vaak weer omgekeerd was omdat pistes volkomen verzand waren. Onderhoud is het sleutelwoord. Soms leek het alsof de wegen net geveegd waren, schoon als gedweilde schaatsbanen, en misschien was dat ook zo. Maar ook Namibisch gravel heeft zwakke plekken en ook hier moest soms geduwd en gesleurd worden. Ik ontdekte op tijd dat mijn papieren kaart niet vrij van fantasie was, veel dorpen bestonden niet echt. Gelukkig had ik ook mijn elektronische kaarten waarop ik kon inzoomen om te zien wat ik van een plaats kon verwachten, maar de papieren kaart was desondanks absoluut nodig om het overzicht te houden over al die paden. En toch werd het nog een klus om een route te bepalen in die wirwar van wegen, rekening houdend met de voedselvoorraad en routevoorkeuren. Ik verzamelde al mijn voedsel, maakte een rij met stapeltjes voor ontbijt, lunch en diner en kwam tot precies vier rijtjes. Als ik de laatste ochtend nog wat koekjes over had kon dat als ontbijt dienen en zo had ik vier dagen en een ochtend om weer terug te zijn in Karasburg voor een herbevoorrading. Ik zou dan wel hier en daar water moeten bietsen. Wat was ik blij dat ik ruim ingekocht had in Karasburg. Ik trok denkbeeldige lijnen over de kaart, mat globaal de afstanden en wist een route te maken die me in vier dagen weer terug moest brengen in Karasburg.

Ik moest toch toegeven dat de omgeving vaak niet erg verheffend was. Steeds weer die graasgrond. Wat was dit eigenlijk? Was dit nou een saaie tocht, langs die hekken, langs vee, zand en struikjes? Of was dit een fantastische tocht, met al die podcasts en albums die ik beluisterde, al die wildkampeernachten in de frisse lucht, al die vrijheid? Het was het laatste. Ik plantte mijn stoel in de natuur, haalde een relatief koele cola uit mijn tas, ging zitten, trok een blik spagetti open en zei wat ik steeds vaker zei: 'Wat een leven'. Het wordt nooit meer beter dan dit, maar ik kan er naar streven het te blijven evenaren.

Ik ging mijn vocht rantsoeneren. De temperatuur lag lager dan normaal en het werd een uitdaging om met de helft van wat ik normaal nodig had de rit uit te rijden. Het werd weer bergachtiger. Ik zag een groep oryxen (spiesbokken) in het land staan en een struisvogel sloeg voor me op de vlucht. Ik reed al dagen over vele veeroosters en verlangde naar een roostervrije dag. 'Yeah, here comes the rooster', zong ik als ik er weer één naderde. Ik passeerde ook veel beddingen en was blij dat alle rivieren droogstonden. Ik zag veel kokerbomen in het landschap en ook een ander verschijnsel. Al in Zuid-Afrika kwam ik dat verschijnsel tegen. 'Waarom dumpen boeren hun hooibalen in de bomen?', vroeg ik me af. Later realiseerde ik me dat dit pure vogelnijverheid is. Het is het resultaat van járenlang bouwen aan een nest, van uitbreiden en samenvoegen van nesten. Ik heb nestconstructies gezien van wel 6 m³ groot. Arme bomen. Ik zal een foto plaatsen van een kokerboom met nest, dat is dan gelijk twee vliegen in één afbeelding. De kokerboom was niet het enige bijzondere stuk flora deze dag: ik zette de tent op in de bergen tussen grote cactusplanten in een gebied vol stenen op een zeldzaam hekloze avond vol sterren.

In de ochtend vroeg ik me af hoe al die stenen hier kwamen. Wie had al die brokken steen hier in het zand gelegd? En toen bedacht ik dat dit ooit een laag gestolde lava was die ter plekke in miljoenen stukken is gebarsten. Zelf begon ik ook bijna te barsten en ik dwong mezelf meer te drinken; ik had voldoende gerantsoeneerd en ging Karasburg met gemak halen met wat ik nog had, eerder dan gepland. De gedachte dat ik daar met een overschot aan zou komen kwam me ondraaglijk onzinnig voor.

Ik genoot volop van mijn bestaan hier en soms kwam daar een schep bovenop, dan naderde De Aankomst. Zicht op 'luxe'; op koffie, een douche, nieuws, na dagen of weken van onthouding. Maar ik weet ook dat er zelden garanties zijn. Ik had bij mijn vorige bezoek aan Karasburg borden gezien, één betrof chalets met kampeerfaciliteiten, en één vermeldde kamers voor N$ 200, oftewel €12,50. Sinds mijn entree in Zimbabwe had ik geen betaalbare kamers meer gezien en hier was er dan mogelijk zowaar één voor me. Eerst kwam ik langs de 'chalets met kampeerfaciliteiten', dat stond op het bord bij de ingang van het terrein. 'Receptie' stond er boven een deur. Ik liep naar binnen en stond in een grote woonkamer. Er was niemand binnen. De woning was aan een loods gebouwd. Overal lagen autowrakken. Ik heb mijn best gedaan kampeerfaciliteiten te vinden maar vond verder niet meer dan blaffende honden. Ik ging op zoek naar die kamer, die leek me veel interessanter. Met veel moeite en hulp vond ik die uiteindelijk. Eigenlijk had ik het al opgegeven maar mijn hulp had er zoveel moeite in gestoken dat ik de zoektocht niet meer kon staken. Gelukkig maar want deze kamer was een bijzondere kamer en deed me denken aan een Australische cabine voor arbeiders die ergens tijdelijk werk in de outback verrichten. Het had alles waar Australiërs waarde aan hechten, zoals een badkamer, een ventilator, een waterkoker en wifiloosheid. Ik nam er mijn intrek voor een dag. Het betekende het einde aan een reeks van 96 nachten in mijn tent, slechts eenmaal was die reeks langer (129 nachten in, jawel, Australië, waar ik dit soort cabines niet kon betalen). Het kwam goed uit want ik moest mijn tent eens onder handen nemen. Hij was zo goed als op, de ritsen had ik nu meermaals gereinigd, ingesmeerd en bijgesteld maar het einde was nabij. Ik naaide een stuk rits dicht dat niet meer wilde sluiten en besloot enkele ritssluitingen definitief niet meer te gebruiken. Hoe langer ik het slapen in een supermarkttentje uit kan stellen hoe beter, je levert toch een hoop comfort in, hoe soepel je je nieuwe tent ook dichtritst.
Ik dronk koffie, waste definitief de leverpastei uit mijn haar, genoot van mijn luxe en verhoogde in de avond de sfeer door een sfeerlamp te creëren met de verlichting van mijn telefoon en met mijn fluorescerende hesje er omheen gevouwen, tegen de wand van natuursteen, het enige wezensvreemde, maar absoluut sfeervolle element van deze cabine.

Er was nog één hoekje dat ik wilde zien in dit deel van Namibië. Op een zwaarbewolkte dag met zowaar wat regen reed een vrouw met een auto vol kinderen me in de namiddag voorbij en ze vroeg waar ik sliep. Ze had nog wel een 'cottage' vrij. En zo had ik die avond de beschikking over een 'jaghuis', een huis dat normaal verhuurd wordt aan groepen jagers. Ik mocht er gratis overnachten omdat water en elektriciteit afgesloten waren. Het was een bijzondere afwisseling op mijn kampeerleven, maar toch voelde ik me niet helemaal op mijn gemak in die grote, stoffige ruimte. Ik verlangde toch een beetje naar mijn tent en de frisse buitenlucht.

Daar dacht ik na de volgende nacht iets anders over. Er was een stofstorm over mijn eigen vertrouwde verblijf geraasd en nu had ik ook in mijn tent over alles een laagje stof liggen. Ik wapperde mijn slaapzak uit en ging op pad. Ik werd getrakteerd op mooie stukken natuur en ik zag deze dag veel knaagdieren het gravelpad oversteken, ik denk dat het klipdassen waren. De wind was al tijden zeer instabiel, richting en kracht veranderden continu en zodra ik niet voldoende tegenwind had had ik vliegen op en om mijn lijf. Na lange tijd lag er weer eens een stuk asfalt op mijn route. Het was geen welkom weerzien deze keer. Er reed hier veel vrachtverkeer en iedereen toeterde. Gelukkig was het tijdelijk en na 40 km reed ik weer de rust in, over gravel de bergen in. Op een stukje hekloze route kampeerde ik in een bedding. In de avond, en dat gebeurde veel vaker, hoorde ik geschuifel bij mijn tent. Het klinkt dan als een mens die aarzelend nadert, maar waar mensen zouden gaan praten of weer zouden vertrekken, blijven dieren schuifelen. Ik doe in zo'n geval maar oordoppen in, ik heb liever dat ze een liedje gaan zingen dan dat ik naar dat afleidende geritsel moet luisteren vlakbij mijn hoofd.

Met een vroege start zou ik deze dag weer terug zijn in Karasburg en ik hoopte op een nieuwe nacht in mijn cabine. En zo reed ik in de vroegte door een mooie omgeving langs de droge rivier waarin ik geslapen had; later werd de omgeving alledaagser en wilde ik alleen nog maar aankomen in Karasburg. Toen dat een feit was wachtte me een teleurstelling. De beheerder van de cabine was onvindbaar en de cabine zelf was hoorbaar bezet, en het was de enige kamer die in gebruik was, een tweede was in de maak. En dus moest ik verder. Ik bevoorraadde me opnieuw. Ik had weer moeten rantsoeneren en had het gered, maar nu was het nodig om mijn vochtniveau aan te vullen en ik had een extra liter sap gekocht om ter plekke op te drinken. Dat ging zo makkelijk dat ik een keer terugging voor een tweede pak. Ook die verdween op miraculeuze wijze. Ik reed de stad uit en spreidde op een kruising de kaart, plots moest ik een vervolgplan hebben. Ik koos ervoor om zoveel mogelijk over gravelroutes naar de stad Keetmanshoop te rijden, om van daaruit, na een meerdaagse onderbreking, een start te maken met de exploratie van delen van Zuidwest-Namibië. Ik had nu wel een fout gemaakt. Ik had mijn lichaam het signaal gegeven dat de tijden van overvloed weer waren aangebroken en ik.... had dorst. Ik gaf er aan toe. Al met al voelde ik me behoorlijk gerevitaliseerd en nog gehydrateerd ook, al hadden zon en wind bepaald geen anti-aging effect op mijn huid. Met nieuwe energie vervolgde ik de tocht en in een natuurgebied kon ik vrij het land in lopen en er kamperen. Aan het eind van de dag bleek ik na mijn twee liter sap nog drie liter Fanta naar binnen gegoten te hebben. Ik ging rekenen en concludeerde dat ik gelijk weer op rantsoen mocht de volgende dag.

Dit was dan een natuurgebied, maar ik zag er alleen koeien. Wat opviel is dat deze koeien echte keutels produceerden. Wat is gezonder, die chronische diarree van Nederlandse koeien of die droge vijgen van het vee hier? Ik begon ook weer met mijn eigen drooglegging, maar kreeg wat steun van mijn omgeving. Een automobilist gaf me een fles water van 750 ml. De wind in de rug hief de wrijvingswind op en dat resulteerde in een temperatuur die de 40°C een eind overschreed. Een andere automobilist vulde één van mijn lege flessen met koud water en gaf me tomaten en appels. Nooit was ik ertoe verleid een tomaat in ruwe vorm te eten maar permanente dorst verandert je visie op de materie en ik zette mijn tanden in een exemplaar. Ik had mijn route iets aangepast om de kans op het kunnen volgen van een voetbalwedstrijd via wifi in Keetmanshoop levend te houden en dat had als voordeel dat er een tankstation op mijn route lag. Ik kocht twee flessen ijskoude Fanta Grape en dronk buiten enige bekers. Twee vrouwen, een soort French & Saunders, stapten uit hun woestijnvoertuig en stelden die blijkbaar onvermijdelijke vraag: 'Waar ga je naartoe?'. 'Keetmanshoop', zei ik. Er ging geen licht branden. Ik mocht het nog een keer zeggen. Na wat aanvullend denkwerk kwam de verlossing: 'Aah, Kiejtmaenshuëp!'.

Ik reed een mooi gebied in. Er liep een spoorweg en die lag hoog genoeg om achter te verdwijnen en dat deed ik dan ook. Ik hoopte op veel denderende treinen, dat vind ik altijd zo kalmerend, maar er kwam niets. In de ochtend reed ik verder over het crèmekleurige pad, langs de spoorlijn, met enorme stenen en rotsen om me heen. Een oryx zat net als ik gevangen tussen de hekken en vluchtte. Kilometers lang rende hij voor me uit. Steeds als ik weer verscheen over een heuveltop rende hij verder. Hij raakte meer en meer in paniek. Ik hoopte dat hij zich niet tegen mij ging keren met die imposante satéprikkers van een meter lang op zijn kop. Maar hij bereikte een bedding; daar ontbraken de palen en er was gaas gespannen, van onderen verzwaard met hout. Hij ramde het gaas en worstelde zich een weg er doorheen. Die omheiningen zijn een groot probleem voor het wild, verderop zag ik binnen 100 meter vier dode herten, bij of in de bedrading van het hek.

De dagen werden langer. Licht van zes tot zes was lang de standaard. Nu was de zon er al om 5.30 uur en ging hij onder om 19.15 uur. Automatisch werden de inspanningen groter en de hoeveelheid rust kleiner. Maar de balans was nog goed.

Ik reed het gebergte uit, een grote vlakte op en ik zag al weer een reepje asfalt tegen een nieuw gebergte voor me liggen. Deze wereld leek even uitgestrekt als op de Pamir Highway in Tadzjikistan. De nieuwe klim ging me naar Keetmanshoop brengen. Dit was weer een dag van De Aankomst. Enkele kilometers voor Keetmanshoop vond ik een lodge met kampeerfaciliteiten. Het personeel wekte de oude dame die de lodge beheerde. Ze gaf opdracht om mij het kampeerterrein te tonen en gaf het wifiwachtwoord mee. Het terrein was een beetje sneu. Een sanitair gebouwtje met wat gras ernaast, in een afgelegen hoek van het terrein. Er was wel een wifisignaal maar er kon geen verbinding gemaakt worden. Het personeel wekte de oude dame die de lodge beheerde. 'Als je even wacht dan gaat het wel werken', zei ze. Ik zei dat het modem opnieuw opgestart moest worden. 'Misschien kun je beter ergens anders kamperen', zei ze. Die reactie verraste me maar kwam me goed uit, gezien de sneuheid van de plek. Verderop bleek een prachtige camping te zijn, die alles had. Ik informeerde naar de prijs. Die was omgerekend €23. 'Om te kamperen?', vroeg ik. 'Denk je dat ik lieg?', vroeg de receptioniste. 'Nee, ik ben geshockeerd', zei ik, en ik voegde eraan toe dat ik een betaalbare camping ging zoeken. Mijn kansen slonken ernstig want wat er nu nog over was was de stadscamping en enkele campings ver buiten Keetmanshoop. De stadscamping was wat ik verwachtte. Geen wifi, half vervallen. Ik deed boodschappen voor een paar dagen en gokte op campings op grotere afstand. Maar eerst lunchte ik op een bankje in het winkelcentrum. Dat kon want Keetmanshoop was een prettig plaatsje. Ordelijk, met veel security, een verademing na Karasburg. In de hitte zocht ik daarna op het gravel verder. De eerste camping op deze route bestond niet en de tweede vroeg vrij veel geld en had op zich wel wifi, maar zelfs binnen de beperkingen van plaats en tijd (tot zeven uur, in het restaurant) was het niet echt de bedoeling dat je er werkelijk gebruik van maakte. Het was bedoeld als een soort sms-substituut. Het was me duidelijk. Het mocht niet zo zijn deze dag. Ik ging voor nu genoegen nemen met de stadscamping. Ik reed terug. In de ochtend was ik bij 37 km bij de lodge van de oude dame, nu was het avond en had ik 83 km gereden. Ik had 46 km tevergeefs gedwaald. Maar ik genoot van de avond, al was het zonder voetbal, aan een tafel onder het maanlicht. Ik nam me voor nog een dag te blijven maar lag lang wakker door de vele honden en ontwaakte in verontreinigde lucht. Ik pikte nog snel een douche mee en vertrok weer. Ik wist niet wat me nu te wachten stond en wilde voorbereid zijn op alle scenario's. Dit was misschien de laatste stad met grote supermarkten voor lange tijd dus kon ik maar beter mijn tassen goed vullen. Ik had niet voldoende tijd om alles goed te overdenken en kocht veel te veel. Maar misschien zou ik later weer blij zijn met deze hamsterwoede. Nu het nog kon nam ik ook een bijzondere lunch. Ik kocht een schapensteak en een broccolisalade. De eerste smaakte als verwacht maar de tweede niet, die smaakte nog veel beter dan verwacht en dat kwam vooral door de mayonaise, kaas, bacon en rozijnen. En toen ging ik de B4 op, die lange, doodlopende weg naar de oceaan, en ik hoopte dat ik ergens een camping kon vinden die aan mijn hoge eisen voldeed. Na 46 km kwam ik aan in Seeheim. Het was niet meer dan een hotel aan het spoor in een nauw dal. Er was een overland truck, er zaten mensen op een terras, anderen lagen in het zwembad. 'Ik ben de manager', zei een dronken man aan de bar. De barman zei dat ik hier kon kamperen, en er was wifi. Dat klonk op zich goed. Maar toen ging ik de kampeerfaciliteiten controleren. Een sanitair gebouwtje en wat vierkante meters gras. Geen stroom, geen schaduw en het was bloedheet in dit windstille dal. Ik keek naar het wifisignaal. Waar ik ook heen liep, overal viel het weg na een paar seconden, zelfs in de bar. Het idee was eigenlijk dat ik na al dat fietsen een soort beloning ging vinden, niet een straf. Ik reed het dal weer uit naar de hoofdweg. Ik was net op tijd. Het personeel had een vuur opgestart en in korte tijd stond het hele dal blauw. Ik vervolgde mijn weg. Hoe lang ging De Aankomst nog uitgesteld worden? In Upington had ik me met al dat oponthoud voorgenomen het aantal rustdagen wat te gaan beperken, maar in 34 dagen had ik nu tweeënhalve dag pauze gehad in Noordoewer en een halve dag in Karasburg. Noodgedwongen bleef ik maar doorgaan. Ik kwam nog 19 km verder deze dag en lag bij ruim 30°C in de tent, maar door de droogte is het draaglijker dan in pakweg Suriname.

Er was nu bijna geen bewoning meer, en bijna geen vee. Toch was al het land nog steeds privébezit. De instabiele wind maakte plaats voor een redelijk krachtige wind uit zee, en vaak kreeg ik te maken met schier eindeloze eenprocentshellingen. Omhoog welteverstaan. De plaats Goageb die al 100 km vantevoren stond aangegeven leek een spookstad te zijn. Ik zag van een afstand alleen muren zonder ruiten en gebruikte mijn energie liever om door te rijden dan er op zoek te gaan naar flessen limonade (volgens Wikipedia is Goageb, zo lees ik nu, een voormalige nederzetting). De tweede streng van mijn bagage-elastiek knapte en ik viste een reserve-elastiek uit een tas om van twee halve elastieken weer een hele te maken, naast een soort snelbinderachtig elastiek dat ik voor de zekerheid eveneens gebruik. Aan het eind van de dag sloeg ik een zijweg in, passeerde een veerooster en was verlost van de hekken om me heen. En dus liep ik op een zwarte heuvel af, ontdeed 6m² van steen en zette de tent op de helling.

Ik dacht dat ik gedwongen zou zijn om op een nieuwe dag de 85 km naar Aus te rijden vanwege een tekort aan vocht, maar de tegenwind die me afremde had ook een verkoelende werking en zo kon ik met een minimaal verbruik aan vocht de dag eindigen waar ik wilde, en dat was 16 km voor Aus, achter een spoorweg. En nu kreeg ik dan tenminste één trein. Ik verwachtte niets van Aus en ging er van uit dat ik helemaal door moest rijden tot eindpunt Lüderitz aan zee. Er stonden twee naamloze kampeerplaatsen op de kaart in het centrum van Aus, ze leken nergens bij te horen. Het leek me een gevalletje 'fantasie van de kaartenmaker'. Ik reed nog weer verder omhoog, de laatste 16 km naar Aus. Het bleek een charmant, stil plaatsje in de heuvels te zijn. De campings bestonden echt, ze hoorden bij een tankstation. Een eenvoudige camping en een iets luxere variant, de laatste met een eigen sanitair blok bij iedere plaats. Ik ging er eens kijken. De luxe variant overtrof mijn verwachtingen. Behalve een functionerende internetverbinding was er pal naast het sanitaire blok ook nog een overdekte privéruimte. Schaduw! Mijn tent kon er in staan, en ik kon er zitten. En de badkamer was dermate ruim dat ik er heen kon vluchten als er weer iemand een heel dal in de rook wilde zetten. Na 19 dagen fietsen met één middagje rust had ik mijn zo vurig gewenste hersteloord. Eindelijk roostervrije dagen om verder te revitaliseren.

En nu wil ik blog 100 plaatsen, in Aus. En het moment dat ik al jaren vreesde is aangekomen. Om de bloglocatie op waarbenjij.nu vast te leggen moet je een keuze maken uit een lijst met plaatsnamen. Voordat die lijst gepresenteerd wordt moeten minimaal de eerste vier letters van de plaatsnaam ingevoerd worden. U begrijpt 'm al, hè? Eens kijken of ik spookstad Goageb in kan voeren. Of hotel Seeheim.